Μήπως είμαι EMO;

Μέχρι τώρα:

1. Ψάχνω τον Nemo
2. Βλέπω πάντα Θέμο
3. Δεν ακουω Αντώνη Ρέμο
4. Το πρωί πίνω HEMO
5. και καφέ Κολόμπια Σουπρέμο
   
6. Κρατάω για τα τα πάντα MEMO
7. Απ' το κρύο τρέμω.

Δεν έχω φράντζα. Μήπως όμως είμαι EMO;

Μήπως βρήκα αποδείξεις;

Πάντα είχα ένα πρόβλημα με όλους αυτούς που πιστεύαν φανατικά ότι υπήρχαν εξωγήινοι.

Δεν απορρίπτω την ιδέα, αλλά σαν πρόβλημα παραμένει ανοικτό.

Μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είχα με όσους πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν εξωγήινος.

Και πάλι όχι γιατί το βρίσκω βλάσφημο, αλλά αυτό το κράμα θεολογίας και ψευδοεπιστήμης για μένα είναι δείγμα απόλυτης βλακείας.

Ερώτηση: Αν ο Ιησούς ήταν εξωγήινος δεν θα έμοιαζε κάπως έτσι;



Ώσπου μια μέρα είδα αυτό:



Όσο και να πεις μια ομοιότητα υπάρχει (στα μάτια).
Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτώ; Λέω μήπως;

Καθηγητές - Εργάτες - Αναρχικοί

Έχω περίπου δύο βδομάδες που έπιασα δουλεία σε ένα "ιδιαίτερο" φροντιστήριο. Αυτοαποκαλείται ηλεκτρονικό φροντιστήριο γιατί στηρίζεται στην διδασκαλία μέσω cd-rom.
Η δουλειά μου είναι να ηχογραφώ τα μαθήματα και συγχρόνως θα διορθώνω των κυκεώνα λαθών απ' τα γραπτά που στέλνουν οι εξωτερικοί συνεργάτες. Θα την κάνω για 2 μήνες, αν αντέξω και μετά θα επιστρέψω στις υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού
Κάτι όμως δεν πάει καλά στην όλη κατάσταση. Δεν αισθάνομαι καθηγητής, αλλά εργάτης σε εργοστάσιο (χωρίς παρεξήγηση). Ενώ η αγγελία έγραφε ότι ζητούνται καθηγητές φυσικής μαθηματικών και χημεία για εργασία ενώ στην ουσία ζητούνται επαγγελματίες εκφωνητές.
Η δουλειά γίνεται κάτω από περιβάλλον πίεσης και εκνευρισμού. Συνέχεια παράπονα για το πόσο γρήγορα προχωράει η εργασία, για το πόση ώρα έκανες διάλειμμα και διάφορα άλλα τραγελαφικά.
Δεν λέω πως δεν έχω κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση γιατί και εγώ τους προκαλώ, καθυστερώντας μερικά λεπτάκια, κάνοντας κανε διαλειμματάκι παραπάνω κλπ. Είναι να μην μ' εκνευρίσεις >:-)
Όμως εν τέλει, είμαστε καθηγητές και άνθρωποι, όχι μηχανές.
Πιστεύω πως δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος εργασίας. Σαν "καθηγητές" υποτίθεται πως εμείς θα κρίνουμε πότε θα είναι έτοιμα τα κείμενα, με υπευθυνότητα και συνέπεια και όχι οι πωλητές. Το περίεργο είναι πως όταν το εξηγώ, οι περισσότεροι "συνάδελφοι" διαφωνούν μαζί μου. Η κλασική και αρκετά αναμενόμενη απάντηση είναι: "Έτσι δουλεύει το σύστημα. Εσύ θα προσαρμοστείς σ' αυτό όχι αυτό σε 'σένα".
Το θέμα είναι πως ξέρω πως έχουν δίκαιο. Δεν θα αλλάξω το σύστημα. Απλά δεν θα το υπηρετήσω. Θα κάνω την δουλεία μου με τον ρυθμό μου και θα φύγω. Αν το καθυστερήσω αρκετά ίσως και να το αλλάξω.
Καλή είναι η δουλειά και αναγκαία αλλά να γίνεται αξιοπρεπώς και όχι δουλοπρεπώς.

Jan Garbarek στην Θεσσαλονίκη (μετά την συναυλία)

Κάθε καλοκαίρι αποφασίζω ότι θα δω μια καλή (με την κυριολεκτική έννοια) συναυλία, όσο και αν μου κοστίσει. Φέτος, ο κλήρος έπεσε στο Jan Garbarek Group. Για την διευκόλυνση της ανάγνωσης χωρίζω το άρθρο αυτό, 2 μέρη.

Μέρος 1: Η Γκρίνια
Νομίζω ότι στο τέλος θα μου βγει το όνομα αλλά πείτε αν έχω δίκιο ή όχι.

Αυτή είναι μια φωτογραφία του θεάτρου γης 20 λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία. Όταν ξεκίνησε απλά γέμισαν τα πλαϊνά διαζώματα. Σύνολο περίπου 500 άτομα. Σίγουρα αρκετοί βρέθηκαν τυχαία στο θέατρο.

Δηλαδή μόνο τόσοι είμαστε που μας αρέσει η καλή μουσική;


Μέρος 2: Η Μουσική

Γύρω στις 9:50 ανεβαίνει στην σκηνή ο διοργανωτής της συναυλίας. Μας συστήνεται και αρχίζει ένα προσωπικό απολογισμό για την ζωή του στην Γερμανία σαν μετανάστης. Ευτυχώς ήταν αρκετά σύντομος. Στην συνέχεια μας ανακοινώνει ότι ο Weber (μπάσο) δεν θα είναι μαζί μας απόψε, γιατί έχει πάθει εγκεφαλικό και νοσηλεύεται στην Γερμανία. Αντικαταστάτης του θα είναι ο Βραζιλιάνικης καταγωγής Yuri Daniel.


Σε μερικά λεπτά ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή οι Garbarek, Daniel, Katche και Bruninghaus.

Η μαγεία ξεκινάει.

Κράτησε για περίπου 2 ώρες παρακάτι. Μια μίξη από μπαλάντες, σιγανά κομμάτια. Πάνω που χαλαρώναμε έρχονταν ένας μουσικός δυναμίτης από σόλο και αυτοσχεδιασμούς, ένα χαστούκι που σε ζάλιζε και δεν μπορούσες να σταματήσεις να χτυπάς με τα πόδια σου τον ρυθμό.

Ήδη από το δεύτερο κομμάτι τους μας έδειξαν τις διαθέσεις που είχαν για τη βραδιά.

Η συναυλία είχε την εξής μορφή: Έπαιζαν όλοι μαζί κάποια κομμάτια, σταματούσαν οι τρεις, και έκανε ένα σόλο, ο τέταρτος. Η σειρά με την οποία έπαιξαν ήταν: Πρώτος ο Daniel στο μπάσο, μετά ο Bruninghaus με ένα εκπληκτικό σόλο στο πιάνο, όπου εναλλάσσονταν συνέχεια γρήγοροι και αργοί ρυθμοί.

Τελευταίος έκανε σόλο ο Katche στα drums. Ό άνθρωπος απογειώθηκε και μαζί του και εμείς. Εξέπεμπε τόση ενέργεια που ήταν αδύνατον να σταματήσεις να τον χαζεύεις. Τα χέρια του χάνονταν σε ασύγχρονους ρυθμούς που εναλλάσσονταν με κλασικά διαστήματα, με φοβερή ταχύτητα. Το κοινό δεν σταμάτησε να χειροκροτεί όση ώρα έπαιζε. Λίγο πριν τελειώσει, βγήκε στην σκηνή και ο Garbarek με ένα είδος φλάουτου και τον συνόδεψε. Έπαιξαν άλλα τρία κομμάτια, ένα κομμάτι ακόμα στο encore, μας ευχαρίστησαν και έφυγαν. Έτσι απλά και σοβαρά.


Σε ολόκληρη την συναυλία έβλεπες τέσσερις καλλιτέχνες να ζουν και να χαίρονται αυτό που κάνουν, ίσως και περισσότερο από εμάς. Συνομιλούσαν με τα όργανα τους, σε ένα διάλογο που απολαμβάνεις και κερδίζεις απ' αυτόν.

Δυστυχώς τελείωσε και αυτό.

Αισθάνομαι γεμάτος για φέτος το καλοκαίρι.

Για να δούμε ποια θα είναι η επόμενη συναυλία.

Αμαλία Καλυβίνου μετά 1 μήνα.

Δεν έχω γράψει κάτι για λίγο καιρό. Ο λόγος είναι ότι είχα πολύ διάβασμα για το μεταπτυχιακό αλλά και για ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε. Το blog της Αμαλίας Καλυβίνου.

Όντας νέος στον χώρο των ελληνικών blogs δεν ήξερα για την Αμαλία. Δεν είχα διαβάσει τα ποστ της τον καιρό που τα έγραφε. Το όνομα της όμως, δεξιά και αριστερά άρχισε να προκύπτει. Λίγο το άρθρο του Νίκου Δήμου, λίγο το γράμμα του πιτσιρίκου λίγο σε κάτι κυριακάτικα περιοδικά, συνάντησα την περίπτωση της κοπέλας.

Μετά από όλο αυτό το διάβασμα των post και τις ίδιας αλλά και πολλών άλλων μου μένει μια περίεργη αίσθηση για την κατάσταση και το πως θα εξελιχθεί.

Ξαφνικά η κοινότητα σύσσωμη ξύπνησε. Απέκτησε ζωή και είχε κάτι που συνέβαινε μέσα της για να γράψει. Τα αισθήματα μικτά. Οργή για τους γιατρούς, αγάπη για την Αμαλία, επινίκιες ανακοινώσεις και διθύραμβοι ("ακουστήκαμε και έχουμε δύναμη"), ρομαντισμός.
Σε απλά μαθηματικά όμως. Τι έγινε τελικά και τι πρέπει να μείνει;

Τι έγινε

Ακόμα μια νέα κοπέλα δυστυχώς δεν τα κατάφερε και μας αποχαιρέτησε. Άφησε όμως, μια κληρονομιά κειμένων, που ας ελπίσουμε δεν θα περάσουν στα αζήτητα του blogspot.

Έχουμε πλέον, μια σοβαρή, γραπτή απόδειξη ότι αρκετοί γιατροί είναι "αλμπάνηδες". Θεωρούν τον εαυτό τους δημόσιο υπάλληλο και ξεχνούν ότι παίζουν με την ζωή κάποιον.

Δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Η κοινότητα αντέδρασε και έγραψε. Έγραψε με αγάπη, ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως όλα αυτά ξεθυμαίνουν. Πολλοί θα την ξεχάσουν. Ελάχιστοι θα κρατήσουν τα τελευταία της λόγια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..." και στην ανάγκη τους θα δώσουν φακελάκι.

Δυστυχώς είναι φυσιολογικό.

Τι πρέπει να μείνει

Πρέπει να μείνει ότι μια κοπέλα υπέφερε αδικαιολόγητα. Για να ακουστεί η φωνή της δεν ξευτιλίστηκε στα πρωινάδικα αλλά έγραψε με την ψυχή της. Κάποιοι το διάβασαν και διαδόθηκε.

Πρέπει να μείνει ότι ήταν η πρωτοπόρος.

Πρέπει να μείνει ότι κάποιοι που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Εμείς μπορούμε απλά να προσέχουμε γι' αυτούς και να ευχόμαστε να μην πέσουμε στα χέρια τους.

Πρέπει να μείνει ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε. Γιατί η κλίκα και το σύστημα ανακύκλωσε την περίπτωση της και την καταχώρησε στο αρχείο.

Πρέπει να μείνει ότι δεν ξεχνάμε, ότι έχουμε ένα βήμα και ότι μπορούμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα ώστε να ακουστεί το μήνυμα μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Πρέπει να διαδόσουμε το μύνημα της, σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Να μάθουν ότι η γενιά του Internet και των 700€ προβληματίζεται και υποφέρει, ζει και συμπάσχει δεν είναι αποχαυνωμένη μπροστά απ' την οθόνη.

Πρέπει να αποκτήσει όγκο η ύπαρξη μας ώστε να υπολογίζεται.

Πρέπει να θυμόμαστε

ΥΣ:

Σε ευχαριστούμε Αμαλία γιατί ήσουν ειλικρινής και συνεπής.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας έδειξε πως μπορείς να διαμαρτυρηθείς χωρίς να ξευτιλίζεσαι.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας συγκίνησες και κατέστρεψες την ησυχία μας.

Δυστυχώς δεν είσαι μόνη και πολλοί δεν θα ακουστούν.

Ας αρχίσουν όμως, να φωνάζουν περισσότεροι.

Εκπαιδευτικοί και Ελλάδα. (Part 2)

Είπα πως θα ξεκινήσω την έρευνα για τις κατηγορίες εκπαιδευτικών σε άλλες χώρες ώστε να βρω πως είναι η εκπαιδευτική οργάνωση εκεί από πλευράς των καθηγητών.

Όπως και στα περισσότερα πράγματα, ξεκινάω από την Wikipedia. Γράφω λοιπόν το λήμμα teacher. Διαβάζω το άρθρο με ενδιαφέρον και κάποια απογοήτευση, ώσπου φτάνω στην παράγραφο με τα μισθολογικά.

Συνοπτικά θα αναφέρω πως:

• Ετήσιο εισόδημα για πρωτοδιορισμένο καθηγητή στις ΗΠΑ είναι περίπου 23,300€ (δηλαδή 1725 € ανά μήνα, υπολογίζοντας 13,5 μισθούς με δώρα και επιδόματα).
• Στην Αγγλία σε περιοχές εκτός του Λονδίνου το εισόδημα ξεκινάει από τα 31000€ (2296€ / μήνα) ενώ σε καθηγητές ειδικούς σε θέματα φυσικής – χημεία – μαθηματικών (όπου υπάρχει έλλειψη) είναι 38300€ (2837€ /μήνα). (Να φύγω τώρα ή να περιμένω να τελειώσει το καλοκαίρι;)

Στην Ελλάδα χοντρά-χοντρά δεν ξεπερνάει τα 1000€ τον μήνα (πηγή: www.alfavita.gr).

Λογικό αφού εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε έξοδα. Η ζωή είναι πιο φθηνή, μπορούμε κάλλιστα να έχουμε Mercedes, 4 κινητά και την φθηνότερη βενζίνη σε όλη την ευρωπαϊκή ένωση (σύμφωνα πάντα με τον υπουργό). Τα λεφτά που κερδίζουμε από την βενζίνη μπορούμε να τα διαθέσουμε στον καφέ μας (κομματάκι πιο ακριβώς από τις άλλες χώρες) και στην διασκέδαση μας, που δεν κοστίζει κάτω από 15€. Αν τελειώσουν τα λεφτά μας μπορούμε να βασιστούμε στις φωτοσυνθετικές ικανότητες που έχουμε, ώστε να τρεφόμαστε με τον ήλιο (ως χώρα υψηλής ηλιοφάνειας). Βέβαια όλοι δεν έχουν αυτές τις ικανότητες και χρειάζονται τα αδικαιολόγητα υπέρογκους μισθούς για να ζήσουν. Κρίμα τα παιδιά. Η ζωή είναι τόσο ωραία, αν είσαι φυτό.

Μου φαίνεται ότι κάποιος μας δουλεύει.

Ο Jan Garbarek στην Ελλάδα

O Jan Garbarek γεννήθηκε στην Νορβηγία στις 4 Μαρτίου το 1947. Μοναχοπαίδι ενός Πολωνού πρώην αιχμαλώτου πολέμου και της κόρης ενός Νορβηγού αγρότη, μεγάλωσε στο Όσλο. Στα δεκατέσσερα του ακούει τον ήχο του Coltrane στο ραδιόφωνο και μαγεύεται. Αγοράζει μια μέθοδο σαξοφώνου και μελετάει τους δακτυλισμούς χωρίς να έχει το όργανο. Μετά από λίγο αγοράζει και το πρώτο του σαξόφωνο, και αρχίζει να μελετάει την τζαζ.

Επιρροές του οι Pharoah Sanders, Albert Ayler και Archie Shepp. Τους αγάπησε και μελέτησε σε βάθος τις τεχνικές τους. Το 1962 κερδίζει σε διαγωνισμό για ερασιτέχνες της Τζαζ και ξεκινάει και τα πρώτα του live μαζί με τους Don Cherry και George Russell (με τον οποίον κάνει και τις πρώτες του ηχογραφήσεις).

Στις αρχές τις δεκαετίας του 70 ξεκινάει τις ηχογραφήσεις του με την ECM και συμμετέχει στο “Keith Jarrett's European quartet” με το οποίο έχει και δύο καταπληκτικές ηχογραφήσεις τα “My Song” και “Belonging”

Την δεκαετία του 80, ό Garbarek προσθέτει στην μουσική του ηλεκτρονικούς ήχους και στοιχεία ethnic και world μουσικής.

Το 1991 εκδίδεται το άλμπουμ “Music For Films” με την Ελένη Καραΐνδρου (που έχει γράψει μουσική για τις ταινίες του Αγγελόπουλου).

Με το φωνητικό κουαρτέτο Hilliard Ensemble ηχογραφεί το “Officium” στα 1993 . Το άλμπουμ αυτό είναι το best-seller της ECM και μπήκε στα pop charts πολλών Ευρωπαϊκών χωρών.

Είναι υποψήφιος για βραβείο Grammy το 2005 με το άλμπουμ “In Praise of Dreams” .

Η μουσική του Jan Garbarek είναι χαρακτηριστική για τον ήχο της ECM. Μπορεί να χαρακτηριστεί new age, world, free jazz, post bob, κινηματογραφική. Μακρόσυρτες νότες και παύσεις, θυμίζοντας συχνά τραγούδια προσευχής Ισλαμιστών σούφι ή μάντρα Βουδιστών μοναχών. Ήχοι και εικόνες από την παραδοσιακή μουσική της Νορβηγίας. Μουσική αιθέρια, που σε κάνει να χάνεσαι, να σκέπτεσαι και να ξεχνιέσαι.

Το παρακάτω βίντεο θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι εννοώ. Είναι από το album "Τwelve Moons". Μαζί με τον Garbarek είναι οι Rainer Bruninghaus (Πλήκτρα), Manu Katche (Κρουστά και Τύμπανα) και Eberhard Weber (Μπάσο) οι οποίοι θα τον συνοδέψουν και στην Ελλάδα.

Έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα για 2 συναυλίες στον Λυκαβηττό στις 10/7 (45€) και στον Θέατρο Γης στις 11/7 (40€). Οι φίλοι της καλής και ποιοτικής μουσικής δεν πρέπει να λείψουν.

Πηγές:

1. Περιοδικό Jazz 'n Τζαζ Τεύχος 171 (Ιούνιος 2007)
2. www.allmusic.com
3. Wikipedia

Το σύμπαν που αγάπησα,

Έτρωγα το βραδινό μου, κάνοντας ζάπινγκ, μπας και βρω κάτι για να χαζέψω. Έπεσα λοιπόν πάνω στην εκπομπή “ Το σύμπαν που αγάπησα” (ΕΤ3). Μεγάλη χαρά.

Για όσους δεν ξέρουν το σύμπαν που αγάπησα είναι επιστημονική εκπομπή με παρουσιαστές τους, Δρ. Στράτο Θεοδοσίου Αναπληρωτή Καθηγητή και Δρ. Μάνο Δανέζη Επίκουρο Καθηγητή αμφότεροι του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Το σενάριο της σειράς βασίζεται σε κείμενα του βιβλίου “Το σύμπαν που αγάπησα, Εκδόσεις Δαυλός” των ίδιων, και ασχολείται με την εκλαΐκευση των εννοιών της μοντέρνας φυσικής, όπως σκοτεινή ύλη, μαύρη τρύπα, μορφοκλασματικός (fractal) χώρος κλπ.

Η ποιότητα της εκπομπής είναι πραγματικά πολύ καλή και το υλικό της προσεγμένο και σωστά επιμελημένο. Καθένας μας έχει πολλά να μάθει από κάθε επεισόδιο.

Με χαρά λοιπόν έβλεπα την εκπομπή όταν με “χτύπησε”. Πόσες επιστημονικές εκπομπές υπάρχουν στην Ελληνική τηλεόρασή; Ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα για να βρώ την απάντηση μέτρησα μόνο τρεις. Την παραπάνω (που είναι εκπομπή του 2005 σε επανάληψη), το Brainiac (ΣΚΑΙ) και το Mythbusters (ΣΚΑΙ). Δεν μέτρησα τα ντοκιμαντέρ ούτε τις καθαρά δημοσιογραφικές εκπομπές, όπως το “Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα” και τους “Φακέλους”, όχι γιατί τις υποτιμώ αλλά γιατί δεν είναι αμιγώς επιστημονικές.

Τρεις εκπομπές λοιπόν, μετά βίας 5 ώρες τηλεοπτικός χρόνος ανά εβδομάδα, αφιερωμένος στην επιστήμη, ζήτημα άλλες 10 ώρες σε σοβαρές εκπομπές και άπειρος χρόνος αφιερωμένος στην μετριότητα και την βλακεία. Άρα δεν πρέπει να απορεί κανείς με τα χάλια της εκπαίδευσης και των πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ούτε να απορεί με την ανυπαρξία ελληνικών πανεπιστημίων στην παγκόσμια κατάταξη. Η επιστήμη βρίσκεται σε “νιοστή” μοίρα.

Ζήτω η Μαρία η Άσχημη.

Άλλη μια χρονιά,... (Για την παιδεία, ρε γ.....ο)

Ήρθε πάλι η ώρα για μας τους εκπαιδευτικούς να κάνουμε τις αιτήσεις μας, για πρόσληψη ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι.

Αντιμέτωποι για άλλη μια φορά με μια διαδικασία άσκοπη (η πιθανότητες να σε πάρουν είναι ελάχιστες ως μηδενικές), διαβλητή (παρόλο που δημοσιεύονται οι πίνακες κατάταξης, πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται για ανύπαρκτες δηλώσεις προϋπηρεσίες και μόρια που προκύπτουν απ' το πουθενά, με κάθε επιφύλαξη πάντα....) και σίγουρα άδικη.

Αν το κράτος όντως έχει ανάγκη για εκπαιδευτικό προσωπικό ας προσλάβει απλά το προσωπικό που χρειάζεται. Η πρόσληψη αναπληρωτών και ωρομισθίων γίνεται για αποπροσανατολισμό, για να μειωθούν τα έξοδα από τους μισθούς και τις ασφάλειες και για να θυμόμαστε ότι τελικά ζούμε στην Ελλάδα όπου όλα είναι πιθανά να συμβούν. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το σύστημα αποτελεί παγκόσμια πρώτη (θα το τσεκάρω και θα επανέλθω).

Όσοι χρειάζονται πληροφορίες για τις αιτήσεις:

Ανακοίνωση για πρόσληψη αναπληρωτών ωρομισθίων (alfavita.gr)
Αρχείο doc της αίτησης αναπληρωτών (alfavita.gr)
Διεύθυνση Β' Βάθμιας Θεσσαλονίκης

Στο Παρά Πέντε είμαι να πετάξω την τηλεόραση από το μπαλκόνι.

Δεν μπορώ άλλο. Αν είναι δυνατόν. Είναι μεσημέρι έχω γυρίσει από το πανεπιστήμιο και θέλω να φάω κάτι και να ξεκουραστώ. Ανοίγω την τηλεόραση, απλά για να παίζει και ψάχνω κάτι καλό.

Star: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε

Alpha: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε

Alter: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε

Παρουσιάσεις με δραματικό τρόπο για τον πρωθυπουργό (τις σειράς) που αυτοκτόνησε (αυτό νομίζω πως ήταν σεναριακό ατόπημα). Κουβάδες δακρύων που έχυσε ο κάθε ηθοποιός όταν διάβασε το τέλος της σειράς. Πόσους αποχωρισμούς ένιωσαν. Τελικά ήταν πνεύμα η Αμαλία και τους προστάτευε (το καλό μου). Ε και μετά τι;

Αν αυτά τα γεγονότα είχαν γίνει στην πραγματικότητα πιστεύω πως θα είχαν μικρότερη κάλυψη (με εξαίρεση την αυτοκτονία του Πρωθυπουργού).

Είμαι στο Παρά Πέντε. Θα σαλτάρω.

Δεν έχω κάτι με την σειρά είναι καλή δεν λέω. Γέλασα και εγώ πολύ, ειδικά με τις ατάκες της Θεοπούλας. Είδα και το χθεσινό τελευταίο επεισόδιο, συμβάλλοντας στο 66% τηλεθέαση. Αλλά φτάνει πια. Έλεος.

Κάποιες σειρές είναι και ήταν καλές. Κάποιες μας επιβλήθηκαν εν αγνοία μας. Κάποιες άλλες είχαν απλά βοήθεια. Το “Παρά Πέντε” ανήκει στις τελευταίες. Δεν λέω ο κος Καπουτζίδης είναι ταλέντο στο κωμικό σενάριο (δείτε και τις “Σαββατογεννημένες”) αλλά η σειρά άρχισε να κάνει κοιλιά πριν τα μισά της. Σ' αυτό μπορεί και να φταίει ότι χρειάστηκε να επεκταθεί σε δύο περιόδους, αντί της μία που ήταν προγραμματισμένη. Το πρόβλημα υπήρχε και χρειαζόταν πολύ συχνά τις ατάκες των γιαγιάδων, και την βοήθεια των “Star και σία” για να σωθεί.

Σκέφτομαι παλιότερες σειρές, όπως τις “Τρεις Χάριτες”, “Της Ελλάδος τα Παιδιά”, τον Ζαχούκο (τον Δόγκανο) και τον “Ακάλυπτο” και την προσωπική μου αγαπημένη, τους “Απαράδεκτους” που ήρθαν, άρχισαν ήρεμα, αγαπήθηκαν, τις είδαμε και τις ξαναείδαμε, μπήκαν στην καρδιά μας και έμειναν εκεί. Έτσι απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και έκτακτα δελτία με αφιερώματα.

Δυστυχώς την πάτησα....

Είδα χθες σε περιοδικό την διαφήμιση της Vodafone για την νέα της υπηρεσία Vodafone Live Unlimited στην οποία ήταν γραμμένα τα εξής:

• Απεριόριστη πλοήγηση

• Απεριόριστη χρήση της υπηρεσίας live! TV

• Οδηγός Διασκέδασης και

• Ένα Ringtone (ουάου:-)

Η αλήθεια είναι ότι με τόσα “απεριόριστα”, θόλωσα. Αυτό όμως που ήταν το δόλωμα για μένα ήταν η απεριόριστη πλοήγηση. Χωρίς πολύ πολύ σκέψη έστειλα το μήνυμα ενεργοποίησης και χρεώθηκα τα 5€. Σημειωτέον, ότι στην διαδικασία εγγραφής δεν υπήρχε καμία δικλίδα ασφαλείας, μήπως και τυχόν το μετανιώσεις στην πορεία. Άπαξ και σταλεί το μήνυμα είσαι κατά 5 € φτωχότερος.

Κατόπιν εορτής όμως με έκοψε να πάρω τηλέφωνο στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών και να ρωτήσω. Οπότε, με λύπη μου μαθαίνω ότι η πλοήγηση είναι μόνο για τον χώρο του Vodafone live και κάθε εξωτερική σελίδα που επισκέπτομαι θα έχω τις κανονικές χρεώσεις GPRS. Το ξέρω πως έπρεπε να πάω στη σελίδα τους να δώ (όπου το λένε καθαρά) πρίν γραφτώ, αλλά όποιος δεν έχει μυαλό....

Έχω αριθμό στην Vodafone λόγω οικογενειακού πακέτου και συγχρόνως ένα αριθμό στην TIM (νυν Wind) για προσωπικές κλήσεις. Στην TIM πολλές φορές αγοράζω το πακέτο TIM Plus Non-Stop το οποίο προσφέρει πραγματικά απεριόριστη πλοήγηση. Με 3,49 € τον μήνα έχεις απεριόριστο όγκο δεδομένων μέσω GPRS. Επειδή όμως έχω μόνο ένα κινητό με έγχρωμη οθόνη (Sharp GX-40) και αυτό είναι αυτό που έχω για τις γενικές και οικογενειακές κλήσεις, στο οποίο έχω και όλο μου τον κατάλογο, τα μηνύματα κλπ, ενώ το άλλο μου είναι περιορισμένων δυνατοτήτων (Nokia 1100 με εκείνες τις πράσινες οθόνες), όποτε θέλω να μπω στο Internet, αναγκαστικά αλλάζω κάρτα (είναι λίγο βαρετό). Όπότε αφού και στη Vodafone μου υπόσχονται “Απεριόριστη πλοήγηση” τσίμπησα.

Η αλήθεια είναι πως αισθάνθηκα πολύ, μα πάρα πολύ ανόητος. Τι να την κάνω την πλοήγηση στο Vodafone live; Για το πλούσιο περιεχόμενο; Για τις δωρεάν παροχές; Για την ενημέρωση; Ή για τα ringtones; Ποιός ο λόγος να υπάρχει μια τέτοια υπηρεσία;

Όσοι έχετε μπει θα συμφωνείτε πως δεν έχει τίποτα να κάνεις, τίποτα να δεις, και ότι και να χρειαστεί να ενεργοποιήσεις χρεώνεσαι επιπλέον. Είναι σίγουρα το πιο άχρηστο Portal που υπάρχει. Όχι βέβαια ότι το αντίστοιχο της Wind είναι διαφορετικό (για την Cosmote δεν ξέρω), αλλά έχεις την δυνατότητα να χρησιμοποιείς όσο GPRS θέλεις. Οπότε δεν θα πας ποτέ ξανά στο portal της Wind.

Η Vodafone “η πρώτη εταιρία κινητής τηλεφωνίας” (αναρωτιέμαι από που προκύπτει αυτό) στην Ελλάδα, μας δουλεύει. Αντί να προσφέρει σοβαρές υπηρεσίες ώστε να αυξήσουμε την χρήση του κινητού μας, πράγμα που συμφέρει και αυτήν και εμάς, αφού οι σωστές υπηρεσίες διευκολύνουν την ζωή μας, προσφέρει μικρές ανούσιες, παγίδες - αρπαχτές. Κρίμα.

Ελπίζω να είμαι απ' τους τελευταίους που την πάτησαν.

Εδώ είναι Βαλκάνια!!!

Eject Festival 2007 Αθήνα.

Συνοπτικά:

Κατά την διάρκεια της συναυλίας των Beastie Boys, οι γνωστοί μας άγνωστοι προκάλεσαν ταραχές, έσπασαν και ρήμαξαν με αποτέλεσμα να σταματήσει η συναυλία. Οι Underworld δεν βγήκαν στην σκηνή. Κατάληξη: πανικός, μερικά καμένα αυτοκίνητα και τραυματισμοί.

Αυτά που έγιναν στο φεστιβάλ μπορείτε τα δείτε στα παρακάτω:

Rocking.gr
Ejekt Festival: Το χρονικό εν συντομία...
Live: Ejekt Festival

Μια φορά ακόμη δείξαμε την τριτοκοσμική μας φύση. Όχι μάλλον δεν θα το πάω κλασικά και δεν θα γράψω άλλο ένα κείμενο για τους γνωστούς- ανεγκέφαλους- άγνωστους, για την αλητεία τους και την δήθεν πολιτική τους. Πρέπει να δούμε γιατί έγινε αυτό.
Δυστυχώς δεν φταίνε μόνο αυτοί οι λίγοι. Πρώτα απ' όλα φταίει η διοργανώτρια εταιρία. Αν ο σκοπός της είναι μόνο να ικανοποιήσει τα θέλω και τις παραξενιές του κάθε καλλιτέχνη, να αρπάξει όσα περισσότερα γίνεται και δεν νοιάζεται και για το κοινό της, τότε θα έχει τέτοια παρατράγουδα. Αν χρεώνει για τους ίδιους καλλιτέχνες 20 και 30 € παραπάνω από κάθε Ευρωπαϊκή πόλη τότε πρέπει να περιμένει τέτοιες αντιδράσεις. Αν δεν θέλει να ξοδέψει για την ασφάλεια του κοινού και την περιφρούρηση του χώρου τότε τα ήθελε και τα έπαθε. Αν σου συμπεριφέρονται σαν απλό 50€ τους αξίζει η οργή μας. Δυστυχώς την οργή αυτή την εισέπραξαν και πάλι αυτοί που πλήρωσαν και ήθελαν να απολαύσουν την μουσική.
Κάποιοι θα μου πουν πως η ενοικίαση του χώρου, οι καλλιτέχνες, και πολλά άλλα έχουν μεγάλα έξοδα που για να καλυφθούν πρέπει το εισιτήριο να είναι ακριβό. Δυστυχώς αυτό είναι ψέμματα γιατί γνωρίζουμε ότι πίσω από κάθε συναυλία και χώρο στην Ελλάδα βρίσκονται τα ίδια πέντε – δέκα άτομα και οι συμφωνίες που “παίζονται” μεταξύ τους είναι μεγάλες. Κοινώς “είναι πολλά τα λεφτά..." για να νοιάζονται για τέτοια μικροπράγματα.

“You got to fight, for your right, to Party”.

Οργή για αυτό το σύστημα θα πρέπει να την νιώθουμε όλοι όσοι αγαπάμε την μουσική. Το να εκφράζεται όμως με τον τρόπο αυτών των αλητών είναι τουλάχιστον άχρηστο. Τα καημένα παιδάκια, φοράνε την κουκούλα και νομίζουν πως κάνουν πολιτική, αντίδραση, πως είναι έξω απ' το "σάπιο σύστημα". Νομίζουν πως ξέρουν τι θέλουν και τι υπερασπίζονται. Αγνοούν όμως ότι είναι μικρά ασήμαντα πιόνια που κινούνται σύμφωνα με την θέληση των ανώτερων. Και οι ανώτεροι είναι το ίδιο το σύστημα και το χρήμα, που μάχονται.
Βέβαια υπάρχει και η άποψη πως σκοπός των ταραξιών είναι η καταστροφή για την καταστροφή. Διαφωνώ. Ίσως για μερικούς απ' αυτούς, να ισχύει, ίσως και για κάποιους να είναι μέσο έκφρασης, αλλά σίγουρα απ' την στιγμή που υπάρχει μελέτη και οργάνωση στις κινήσεις τους, είναι σίγουρα υποκινούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από κάποιους.
Πέρα από την φλυαρία που με έπιασε, τι πρέπει να γίνει; Πως μπορεί να υπάρξει πολιτισμός και οργάνωση.
Εμείς δείχνοντας την αγάπη μας για την μουσική και τους καλλιτέχνες, υποστηρίζοντας τις συναυλίες και δείχνοντας σωστή συμπεριφορά στην διάρκεια τους.
Οι διοργανώτριες εταιρίες με το να μας σέβονται. Να μας παρέχουν ασφάλεια και διευκολύνσεις ώστε να μην βλαστημάμε που είπαμε να πάμε σε συναυλία. Γιατί στην τελική σε 'μάς βασίζονται για να υπάρχουν και να μπορούν να φέρουν τα ονόματα στην Ελλάδα.

ΥΣ: Την επόμενη φορά που δεν θα έρθει κάποιος καλλιτέχνης στην χώρα μας, αλλά θα περάσει από όλες τις γύρω χώρες σκεφτείτε ποιος έφταιγε, μικροί ανεγκέφαλοι κουκουλοφόροι. Αν δεν σας νοιάζει γιατί οι μουσικές σας γνώσεις είναι εξίσου περιορισμένες με την νοημοσύνη σας, πιστέψτε με ότι είμαστε περισσότεροι, εμάς που μας νοιάζει. (Δεν μπορούσα να μην το πω. Αλλά κρατήθηκα πιστέψτε με :-)
Επίσης κάτι ακούστηκε για ακυρώσεις άλλων συναυλιών του καλοκαιριού. Νομίζω ότι μας αξίζει.

news in.gr - Ο Ισαάκ Νεύτων είχε προβλέψει το... τέλος του κόσμου

Το παρακάτω μας έρχεται από το in.gr

news in.gr - Ο Ισαάκ Νεύτων είχε προβλέψει το... τέλος του κόσμου

"Ο Ισαάκ Νεύτωνας, ίσως ο διασημότερος επιστήμονας όλων των αιώνων, είχε προβλέψει το τέλος του κόσμου για το έτος 2060, δείχνουν χειρόγραφά του που εκτίθενται από την Κυριακή στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Βηρυττού."....

Η αλήθεια είναι ότι στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Νεύτωνας έδειξε μια μεταστοφή προς τις απόκρυφες επιστήμες. Σύμφωνα και με την wikipedia αφιέρωνε περισσότερο χρόνο για την μελέτη της Βίβλου και των Γραφών, παρά για τις επιστημονικές του μελέτες. Θεωρούσε τους νόμους της βαρύτητας που ανακάλυψε ώς απλές μηχανιστικές εξηγήσεις για το πως κινούνται οι πλανήτες και όχι για το ποιος τους κινεί πραγματικά. "Ο Θεός" έλεγε "κυβερνάει τα πάντα και Αυτός γνωρίζει όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν."
Διαβάστε περισσότερα στο http://en.wikipedia.org/wiki/Isaac_Newton#Religious_views

Από αυτό φαίνεται πως και τα μεγάλα μυαλά, έχουν αδυναμίες και κουράζονται. Δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί αυτό το γεγονός για να δώσει αξία στις απόκρυφες ψευδοεπιστήμες και σε κάθε μεταφυσική ενασχόληση με την δικαιολογία "αφού και ο Νεύτωνας το πίστευε...."
Τουλάχιστον αν χρησιμοποιηθεί, θα πρέπει πρώτα ο χρήστης να παράγει τουλάχιστον ένα ισάξιο επιστημονικό έργο με τον Νεύτωνα και να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του κόσμου μας. Ίσως τότε να είναι πιο δικαιολογημένες τέτοιες απόψεις, λόγω πνευματικής κόπωσης και όχι πνευματικής δυσλειτουργίας.

Χέρια Ψηλά!!!

Tο πρώτο μου post έτυχε να είναι για την συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη στην Θεσσαλονίκη (Θέατρο Γης 16-6-2007).

Η συναυλία ήταν καλή, γεμάτη όπως λέμε γιατί είχε πολύ κόσμο, δυνατή μουσική, ρυθμό. Χωρίς να είμαι λάτρης του τραγουδιστή μπορώ να πω ότι πέρασα αρκετά όμορφα. Όποιος είναι οπαδός του το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μην την χάσει με τίποτα γιατί θα την απολαύσει.

Εγώ όμως δεν είμαι οπαδός του και έτσι είμαι πιο σκληρός και ίσως “αντικειμενικός”. Έτσι λοιπόν θα κάνω μερικά σχόλια επιπλέον.

Κατά πρώτο λόγο με ενόχλησε πολύ η όλη ψύχωση με τα "Χέρια Ψηλά". Κάθε τρεις και λίγο φώναζε απ' το μικρόφωνο "Χέρια ψηλά" για να παροτρύνει τον κόσμο. Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί ακούσαμε το αυτό κομμάτι τέσσερις φορές. Εντάξει ο κόσμος ανταποκρίνεται αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.

Για μια ακόμη φορά πήγα σε συναυλία δεν μου έκανε διαφορά να την βλέπω ή να την ακούω. Πέρα από τα λικνίσματα του τραγουδιστή επί σκηνής δεν υπήρχε τίποτα άλλο να προσέξω. Οπότε αφού δεν μου αρέσουν και πολύ τα τραγούδια του (με εξαίρεση μερικά που λατρεύω και έχω και στην συλλογή μου), βαρέθηκα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου τυχαίνει μόνο στις ελληνικές συναυλίες που πάω. Ο λόγος μάλλον είναι πως έχουν την αισθητική και την δομή που έχει ένα πρόγραμμα στα μπουζούκια. Με ελάχιστο ως καθόλου θέαμα, και έμφαση στον τραγουδιστή και το τραγούδι. Σαν να ξαναπαίζει το cd, απλά το ακούς με περισσότερο κόσμο.

Μια που το φέραμε στο τραγούδι επί τρεις ώρες άκουγα τραγούδια για ανεκπλήρωτες αγάπες, για χωρισμούς κλπ...Νομίζω πως η θεματολογία είναι φοβερά περιορισμένη. Εντάξει θα μου πείτε Χατζηγιάννη πήγες να δεις το ήξερες... τα ήθελα και τα έπαθα.

Είναι κρίμα γιατί ο Χατζηγιάννης είναι προικισμένος με μια εξαιρετική φωνή. Δυστυχώς αναλώνεται σε τραγούδια για πληγωμένους έφηβους και ρομαντικά κορίτσια (ας με συγχωρέσουν, δεν έχω κάτι εναντίον τους) χωρίς να εκμεταλλεύεται τις ικανότητες του. Αποτέλεσμα οι δισκογραφία του μέχρι τώρα που δεν παρουσιάζει καμία μα καμία εξέλιξη. Είναι κρίμα να βλέπεις τόσο δυναμικό να θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους και της Connx.

Συνοψίζοντας:

Α)Πάτε στην συναυλία αν είστε κάτω των 20, κατά προτίμηση γένους θηλυκού, φαν του Χατζηγιάννη,χωρίσατε ή ερωτευτήκατε πρόσφατα, δεν την ψάχνετε με την μουσική, ή θέλετε κάτι γρήγορο και εύπεπτο για μια όμορφη βραδιά κάτω απ' τα αστέρια.

Β)Μην πάτε στην συναυλία αν θέλετε να ακούσετε κάτι διαφορετικό, αν σας αρέσει κάτι πιο πολύπλοκο από "σκεπτόμενη" ποπ, αν σας κουράζει η μετριότητα.

Δυνατά σημεία: Η φωνή του τραγουδιστή, ο σαξοφωνίστας του, άπειρες γυναίκες τριγύρω σου (αφορά κυρίως τους άντρες :-)

Αδύνατα σημεία: "Χέρια ψηλά", μια απ' τα ίδια.

Βαθμός: 6/10 (επιεικώς)