Αμαλία Καλυβίνου μετά 1 μήνα.

Δεν έχω γράψει κάτι για λίγο καιρό. Ο λόγος είναι ότι είχα πολύ διάβασμα για το μεταπτυχιακό αλλά και για ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε. Το blog της Αμαλίας Καλυβίνου.

Όντας νέος στον χώρο των ελληνικών blogs δεν ήξερα για την Αμαλία. Δεν είχα διαβάσει τα ποστ της τον καιρό που τα έγραφε. Το όνομα της όμως, δεξιά και αριστερά άρχισε να προκύπτει. Λίγο το άρθρο του Νίκου Δήμου, λίγο το γράμμα του πιτσιρίκου λίγο σε κάτι κυριακάτικα περιοδικά, συνάντησα την περίπτωση της κοπέλας.

Μετά από όλο αυτό το διάβασμα των post και τις ίδιας αλλά και πολλών άλλων μου μένει μια περίεργη αίσθηση για την κατάσταση και το πως θα εξελιχθεί.

Ξαφνικά η κοινότητα σύσσωμη ξύπνησε. Απέκτησε ζωή και είχε κάτι που συνέβαινε μέσα της για να γράψει. Τα αισθήματα μικτά. Οργή για τους γιατρούς, αγάπη για την Αμαλία, επινίκιες ανακοινώσεις και διθύραμβοι ("ακουστήκαμε και έχουμε δύναμη"), ρομαντισμός.
Σε απλά μαθηματικά όμως. Τι έγινε τελικά και τι πρέπει να μείνει;

Τι έγινε

Ακόμα μια νέα κοπέλα δυστυχώς δεν τα κατάφερε και μας αποχαιρέτησε. Άφησε όμως, μια κληρονομιά κειμένων, που ας ελπίσουμε δεν θα περάσουν στα αζήτητα του blogspot.

Έχουμε πλέον, μια σοβαρή, γραπτή απόδειξη ότι αρκετοί γιατροί είναι "αλμπάνηδες". Θεωρούν τον εαυτό τους δημόσιο υπάλληλο και ξεχνούν ότι παίζουν με την ζωή κάποιον.

Δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Η κοινότητα αντέδρασε και έγραψε. Έγραψε με αγάπη, ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως όλα αυτά ξεθυμαίνουν. Πολλοί θα την ξεχάσουν. Ελάχιστοι θα κρατήσουν τα τελευταία της λόγια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..." και στην ανάγκη τους θα δώσουν φακελάκι.

Δυστυχώς είναι φυσιολογικό.

Τι πρέπει να μείνει

Πρέπει να μείνει ότι μια κοπέλα υπέφερε αδικαιολόγητα. Για να ακουστεί η φωνή της δεν ξευτιλίστηκε στα πρωινάδικα αλλά έγραψε με την ψυχή της. Κάποιοι το διάβασαν και διαδόθηκε.

Πρέπει να μείνει ότι ήταν η πρωτοπόρος.

Πρέπει να μείνει ότι κάποιοι που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Εμείς μπορούμε απλά να προσέχουμε γι' αυτούς και να ευχόμαστε να μην πέσουμε στα χέρια τους.

Πρέπει να μείνει ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε. Γιατί η κλίκα και το σύστημα ανακύκλωσε την περίπτωση της και την καταχώρησε στο αρχείο.

Πρέπει να μείνει ότι δεν ξεχνάμε, ότι έχουμε ένα βήμα και ότι μπορούμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα ώστε να ακουστεί το μήνυμα μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Πρέπει να διαδόσουμε το μύνημα της, σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Να μάθουν ότι η γενιά του Internet και των 700€ προβληματίζεται και υποφέρει, ζει και συμπάσχει δεν είναι αποχαυνωμένη μπροστά απ' την οθόνη.

Πρέπει να αποκτήσει όγκο η ύπαρξη μας ώστε να υπολογίζεται.

Πρέπει να θυμόμαστε

ΥΣ:

Σε ευχαριστούμε Αμαλία γιατί ήσουν ειλικρινής και συνεπής.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας έδειξε πως μπορείς να διαμαρτυρηθείς χωρίς να ξευτιλίζεσαι.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας συγκίνησες και κατέστρεψες την ησυχία μας.

Δυστυχώς δεν είσαι μόνη και πολλοί δεν θα ακουστούν.

Ας αρχίσουν όμως, να φωνάζουν περισσότεροι.