Δεν μπορώ άλλο. Αν είναι δυνατόν. Είναι μεσημέρι έχω γυρίσει από το πανεπιστήμιο και θέλω να φάω κάτι και να ξεκουραστώ. Ανοίγω την τηλεόραση, απλά για να παίζει και ψάχνω κάτι καλό.
Star: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε
Alpha: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε
Alter: Αποχαιρετισμός στην παρέα του Παρά Πέντε
Παρουσιάσεις με δραματικό τρόπο για τον πρωθυπουργό (τις σειράς) που αυτοκτόνησε (αυτό νομίζω πως ήταν σεναριακό ατόπημα). Κουβάδες δακρύων που έχυσε ο κάθε ηθοποιός όταν διάβασε το τέλος της σειράς. Πόσους αποχωρισμούς ένιωσαν. Τελικά ήταν πνεύμα η Αμαλία και τους προστάτευε (το καλό μου). Ε και μετά τι;
Αν αυτά τα γεγονότα είχαν γίνει στην πραγματικότητα πιστεύω πως θα είχαν μικρότερη κάλυψη (με εξαίρεση την αυτοκτονία του Πρωθυπουργού).
Είμαι στο Παρά Πέντε. Θα σαλτάρω.
Δεν έχω κάτι με την σειρά είναι καλή δεν λέω. Γέλασα και εγώ πολύ, ειδικά με τις ατάκες της Θεοπούλας. Είδα και το χθεσινό τελευταίο επεισόδιο, συμβάλλοντας στο 66% τηλεθέαση. Αλλά φτάνει πια. Έλεος.
Κάποιες σειρές είναι και ήταν καλές. Κάποιες μας επιβλήθηκαν εν αγνοία μας. Κάποιες άλλες είχαν απλά βοήθεια. Το “Παρά Πέντε” ανήκει στις τελευταίες. Δεν λέω ο κος Καπουτζίδης είναι ταλέντο στο κωμικό σενάριο (δείτε και τις “Σαββατογεννημένες”) αλλά η σειρά άρχισε να κάνει κοιλιά πριν τα μισά της. Σ' αυτό μπορεί και να φταίει ότι χρειάστηκε να επεκταθεί σε δύο περιόδους, αντί της μία που ήταν προγραμματισμένη. Το πρόβλημα υπήρχε και χρειαζόταν πολύ συχνά τις ατάκες των γιαγιάδων, και την βοήθεια των “Star και σία” για να σωθεί.
Σκέφτομαι παλιότερες σειρές, όπως τις “Τρεις Χάριτες”, “Της Ελλάδος τα Παιδιά”, τον Ζαχούκο (τον Δόγκανο) και τον “Ακάλυπτο” και την προσωπική μου αγαπημένη, τους “Απαράδεκτους” που ήρθαν, άρχισαν ήρεμα, αγαπήθηκαν, τις είδαμε και τις ξαναείδαμε, μπήκαν στην καρδιά μας και έμειναν εκεί. Έτσι απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και έκτακτα δελτία με αφιερώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου