Καθηγητές - Εργάτες - Αναρχικοί

Έχω περίπου δύο βδομάδες που έπιασα δουλεία σε ένα "ιδιαίτερο" φροντιστήριο. Αυτοαποκαλείται ηλεκτρονικό φροντιστήριο γιατί στηρίζεται στην διδασκαλία μέσω cd-rom.
Η δουλειά μου είναι να ηχογραφώ τα μαθήματα και συγχρόνως θα διορθώνω των κυκεώνα λαθών απ' τα γραπτά που στέλνουν οι εξωτερικοί συνεργάτες. Θα την κάνω για 2 μήνες, αν αντέξω και μετά θα επιστρέψω στις υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού
Κάτι όμως δεν πάει καλά στην όλη κατάσταση. Δεν αισθάνομαι καθηγητής, αλλά εργάτης σε εργοστάσιο (χωρίς παρεξήγηση). Ενώ η αγγελία έγραφε ότι ζητούνται καθηγητές φυσικής μαθηματικών και χημεία για εργασία ενώ στην ουσία ζητούνται επαγγελματίες εκφωνητές.
Η δουλειά γίνεται κάτω από περιβάλλον πίεσης και εκνευρισμού. Συνέχεια παράπονα για το πόσο γρήγορα προχωράει η εργασία, για το πόση ώρα έκανες διάλειμμα και διάφορα άλλα τραγελαφικά.
Δεν λέω πως δεν έχω κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση γιατί και εγώ τους προκαλώ, καθυστερώντας μερικά λεπτάκια, κάνοντας κανε διαλειμματάκι παραπάνω κλπ. Είναι να μην μ' εκνευρίσεις >:-)
Όμως εν τέλει, είμαστε καθηγητές και άνθρωποι, όχι μηχανές.
Πιστεύω πως δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος εργασίας. Σαν "καθηγητές" υποτίθεται πως εμείς θα κρίνουμε πότε θα είναι έτοιμα τα κείμενα, με υπευθυνότητα και συνέπεια και όχι οι πωλητές. Το περίεργο είναι πως όταν το εξηγώ, οι περισσότεροι "συνάδελφοι" διαφωνούν μαζί μου. Η κλασική και αρκετά αναμενόμενη απάντηση είναι: "Έτσι δουλεύει το σύστημα. Εσύ θα προσαρμοστείς σ' αυτό όχι αυτό σε 'σένα".
Το θέμα είναι πως ξέρω πως έχουν δίκαιο. Δεν θα αλλάξω το σύστημα. Απλά δεν θα το υπηρετήσω. Θα κάνω την δουλεία μου με τον ρυθμό μου και θα φύγω. Αν το καθυστερήσω αρκετά ίσως και να το αλλάξω.
Καλή είναι η δουλειά και αναγκαία αλλά να γίνεται αξιοπρεπώς και όχι δουλοπρεπώς.