Ποιος φταίει....?

Σε απάντηση στο άρθρο του naftilos.blogspot.com για την έκθεση ενός μαθητή.

Συμφωνώ με την υποκρισία του θέματος της έκθεσης. Συμφωνώ και με της εύκολες παγίδες που θα μπορούσε να κάνει κάποιος, αναμενόμενες και ίσως αναγκαίες για να πάρεις το 20 σε αυτό το μάθημα. Συγχαρητήρια επίσης και στον μαθητή που με θάρρος έγραψε αυτά που πίστευε. Αυτό θα έπρεπε να επιβραβεύεται. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις σε σχέση με το ύφος και αρκετές από τις κατηγορίες που διατυπώνονται. Δεν επιρρίπτω ευθύνες στο συγγραφέα, απλά ανησυχώ για αυτά στα οποία τους διαπαιδαγωγούμε σαν δάσκαλοι τους.

Δυστυχώς παρατηρώ πως μαθαίνουμε σε αυτή την γενιά, ότι δεν έχει καμία ευθύνη. Πάντα φταίνε τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα, το κράτος, η κοινωνία, το σύστημα. Παρέλαβαν χάος και δεν φταίνε.

Έχουμε θεοποιήσει την απαξίωση και έλλειψη προσπάθειας απαντώντας σε κάθε πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο: "Εσείς το χαλάσατε, εσείς και να το φτιάξετε". Η υπομονή δεν είναι πλέον αρετή. Τους οδηγούμε απλά σε μια στείρα αντίδραση, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Φτιάξαμε μια νέα θρησκεία, με θεό της την απαξίωση και προφήτη τον Αλέξη.

ΚΡΙΜΑ!!!

'Ετσι δεν βοηθάμε νέα μυαλά που μπορούν να πετύχουν πολλά στην ζωή τους. Να προσπαθήσουν, να γίνουν δυνατοί, ικανοί και μετά να αλλάξουν την κοινωνία προς το όραμα τους. Το όραμα τους όμως είναι ασαφές. Είναι μια "άλλη" κοινωνία, απλά και μόνο διαφορετική απ' την συγκεκριμένη. Και τους βοηθάμε να το κάνουν πιο ασαφές. Τους βοηθάμε και τους δίνουμε τα όπλα να αντιδρούν και όχι να σκέφτονται, σαν καλοεκπαιδευμένοι κομμάντο σε πεδίο μάχης.

Υπάρχει λόγος που το κάνουμε αυτό. Είμαστε τις γενιάς του super-fast και της βλακείας του New Age. Ότι ζούμε σε ένα φιλικό σύμπαν όπου όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να το θέλεις αρκετά. Δεν μάθαμε να περιμένουμε και να προσπαθούμε για αυτά που θέλουμε, απλά περιμένουμε τους από μηχανής θεούς μας, να δώσουν την λύση στο δράμα μας. Οι θεοί όμως μας εγκατέλειψαν και μείναμε άδειοι όπως ακριβώς ξεκινήσαμε. Δεν μάθαμε να προσπαθούμε αλλά μάθαμε να ελπίζουμε. Δεν μάθαμε να χάνουμε αλλά θέλουμε η ζωή απλά να ξεδιπλωθεί και να υποκλιθεί μπροστά μας.

Απογοητευτήκαμε και την απογοήτευση την περνάμε στα νέα παιδιά. Τους μεταδίδουμε τις ίδιες ανοησίες, δεν τους μαθαίνουμε να σκέφτονται, εκμεταλλευόμαστε την ζωντάνια τους και εξαντλούμε την ενέργεια τους προσπαθώντας να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας. Τους εκμεταλλευόμαστε δείχνοντας τους ψεύτικα είδωλα να πιστέψουν, ήρωες της δεκάρας, για μικροπολιτικούς συμφεροντολογικούς και τηλεοπτικούς λόγους. Την επανάσταση μας θα την κάνουν αυτά.

Το θλιβερό είναι πως και αυτά δεν εξετάζουν, δεν στοχάζονται, ονειροπολούν αλλά δεν ονειρεύονται Αναπαράγουν τις καταστάσεις που υπάρχουν μέσα στο σπίτι τους και στην ζωή τους. Μισούν το σύστημα και συγχρόνως μέσα στην άγνοια τους το εξυπηρετούν. Λυπάμαι γιατί βλέπω λόγω του επαγγέλματος μου ελάχιστα παιδιά να σκέφτονται και άπειρα να μηρυκάζουν.

Η εξέλιξη θέλει τον χρόνο της. Θέλει προσπάθεια και διαφοροποίηση. Όπως και στην φύση έτσι και στην κοινωνία. Τα πράγματα δεν θα συμβούν αυτόματα από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά μέσα από διαρκή προσπάθεια, αποτυχία, σκέψη και ξανά προσπάθεια. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα όλων, πόσο μάλλον των νέων που θα κληρονομήσουν τον κόσμο και με την σειρά τους θα πρέπει αν είναι ικανοί να τον παραδώσουν καλύτερο. Εκεί θα φανεί η διαφορά.

Αν όμως αναλωθούν στο να γκρινιάζουν για τον κόσμο που τους παραδώσαμε, τότε φοβάμαι να φανταστώ τον κόσμο που θα παραδώσουν. Ας μην ξεχνάμε πως και εμεις κάτι πετύχαμε. Ας πούμε, στον χώρο του σχολείου, προχωρήσαμε απ' τα δασκαλοκεντρικά σχολεία και την ιδέα του καθηγητή αυθεντία, την σχολική ποδιά, στην σημερινή "ασυδοσία" (πηγαίναμε για την πραγματική δημοκρατία αλλά κάπου το χάσαμε. Θα επανέρθει.) Τα βιβλία που είναι κακογραμμένα είναι πολύ πιο φιλικά σε σύγκριση με τα βιβλία των γονιών μας. Θα γίνουν και αυτά καλύτερα.

Όλα θα γίνουν καλύτερα, σιγά σιγά, με υπομονή και πολύ προσπάθεια, νέες ιδέες, από νέα μυαλά. Θα πρέπει πρώτα απ' όλα όμως, να γίνουμε οι ίδιοι ικανοί για να αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε. Δεν ελπίζω, είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω και το προσπαθώ κάθε μέρα.