Σε απάντηση στο άρθρο του naftilos.blogspot.com για την έκθεση ενός μαθητή.
Συμφωνώ με την υποκρισία του θέματος της έκθεσης. Συμφωνώ και με της εύκολες παγίδες που θα μπορούσε να κάνει κάποιος, αναμενόμενες και ίσως αναγκαίες για να πάρεις το 20 σε αυτό το μάθημα. Συγχαρητήρια επίσης και στον μαθητή που με θάρρος έγραψε αυτά που πίστευε. Αυτό θα έπρεπε να επιβραβεύεται. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις σε σχέση με το ύφος και αρκετές από τις κατηγορίες που διατυπώνονται. Δεν επιρρίπτω ευθύνες στο συγγραφέα, απλά ανησυχώ για αυτά στα οποία τους διαπαιδαγωγούμε σαν δάσκαλοι τους.
Δυστυχώς παρατηρώ πως μαθαίνουμε σε αυτή την γενιά, ότι δεν έχει καμία ευθύνη. Πάντα φταίνε τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα, το κράτος, η κοινωνία, το σύστημα. Παρέλαβαν χάος και δεν φταίνε.
Έχουμε θεοποιήσει την απαξίωση και έλλειψη προσπάθειας απαντώντας σε κάθε πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο: "Εσείς το χαλάσατε, εσείς και να το φτιάξετε". Η υπομονή δεν είναι πλέον αρετή. Τους οδηγούμε απλά σε μια στείρα αντίδραση, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Φτιάξαμε μια νέα θρησκεία, με θεό της την απαξίωση και προφήτη τον Αλέξη.
ΚΡΙΜΑ!!!
'Ετσι δεν βοηθάμε νέα μυαλά που μπορούν να πετύχουν πολλά στην ζωή τους. Να προσπαθήσουν, να γίνουν δυνατοί, ικανοί και μετά να αλλάξουν την κοινωνία προς το όραμα τους. Το όραμα τους όμως είναι ασαφές. Είναι μια "άλλη" κοινωνία, απλά και μόνο διαφορετική απ' την συγκεκριμένη. Και τους βοηθάμε να το κάνουν πιο ασαφές. Τους βοηθάμε και τους δίνουμε τα όπλα να αντιδρούν και όχι να σκέφτονται, σαν καλοεκπαιδευμένοι κομμάντο σε πεδίο μάχης.
Υπάρχει λόγος που το κάνουμε αυτό. Είμαστε τις γενιάς του super-fast και της βλακείας του New Age. Ότι ζούμε σε ένα φιλικό σύμπαν όπου όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να το θέλεις αρκετά. Δεν μάθαμε να περιμένουμε και να προσπαθούμε για αυτά που θέλουμε, απλά περιμένουμε τους από μηχανής θεούς μας, να δώσουν την λύση στο δράμα μας. Οι θεοί όμως μας εγκατέλειψαν και μείναμε άδειοι όπως ακριβώς ξεκινήσαμε. Δεν μάθαμε να προσπαθούμε αλλά μάθαμε να ελπίζουμε. Δεν μάθαμε να χάνουμε αλλά θέλουμε η ζωή απλά να ξεδιπλωθεί και να υποκλιθεί μπροστά μας.
Απογοητευτήκαμε και την απογοήτευση την περνάμε στα νέα παιδιά. Τους μεταδίδουμε τις ίδιες ανοησίες, δεν τους μαθαίνουμε να σκέφτονται, εκμεταλλευόμαστε την ζωντάνια τους και εξαντλούμε την ενέργεια τους προσπαθώντας να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας. Τους εκμεταλλευόμαστε δείχνοντας τους ψεύτικα είδωλα να πιστέψουν, ήρωες της δεκάρας, για μικροπολιτικούς συμφεροντολογικούς και τηλεοπτικούς λόγους. Την επανάσταση μας θα την κάνουν αυτά.
Το θλιβερό είναι πως και αυτά δεν εξετάζουν, δεν στοχάζονται, ονειροπολούν αλλά δεν ονειρεύονται Αναπαράγουν τις καταστάσεις που υπάρχουν μέσα στο σπίτι τους και στην ζωή τους. Μισούν το σύστημα και συγχρόνως μέσα στην άγνοια τους το εξυπηρετούν. Λυπάμαι γιατί βλέπω λόγω του επαγγέλματος μου ελάχιστα παιδιά να σκέφτονται και άπειρα να μηρυκάζουν.
Η εξέλιξη θέλει τον χρόνο της. Θέλει προσπάθεια και διαφοροποίηση. Όπως και στην φύση έτσι και στην κοινωνία. Τα πράγματα δεν θα συμβούν αυτόματα από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά μέσα από διαρκή προσπάθεια, αποτυχία, σκέψη και ξανά προσπάθεια. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα όλων, πόσο μάλλον των νέων που θα κληρονομήσουν τον κόσμο και με την σειρά τους θα πρέπει αν είναι ικανοί να τον παραδώσουν καλύτερο. Εκεί θα φανεί η διαφορά.
Αν όμως αναλωθούν στο να γκρινιάζουν για τον κόσμο που τους παραδώσαμε, τότε φοβάμαι να φανταστώ τον κόσμο που θα παραδώσουν. Ας μην ξεχνάμε πως και εμεις κάτι πετύχαμε. Ας πούμε, στον χώρο του σχολείου, προχωρήσαμε απ' τα δασκαλοκεντρικά σχολεία και την ιδέα του καθηγητή αυθεντία, την σχολική ποδιά, στην σημερινή "ασυδοσία" (πηγαίναμε για την πραγματική δημοκρατία αλλά κάπου το χάσαμε. Θα επανέρθει.) Τα βιβλία που είναι κακογραμμένα είναι πολύ πιο φιλικά σε σύγκριση με τα βιβλία των γονιών μας. Θα γίνουν και αυτά καλύτερα.
Όλα θα γίνουν καλύτερα, σιγά σιγά, με υπομονή και πολύ προσπάθεια, νέες ιδέες, από νέα μυαλά. Θα πρέπει πρώτα απ' όλα όμως, να γίνουμε οι ίδιοι ικανοί για να αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε. Δεν ελπίζω, είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω και το προσπαθώ κάθε μέρα.
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
To Bebook και οι "προφήτες" του τέλους....
Φέτος περίμενα με αρκετή αγωνία την έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Όχι γιατί πίστευα πως θα ήταν κάτι το διαφορετικό από την περσινή μετριότητα. Ο λόγος ήταν ότι θα έβλεπα και θα έπιανα για πρώτη φορά στα χέρια μου ένα ηλεκτρονικό αναγνώστη. Το Bebook.
Εντάξει θα πείτε, άλλο ένα χαζό gadget. Όχι ακριβώς. Είναι σημαντικό.
Γνωρίζω ότι υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό. Στην Ευρώπη είναι ο βασικός παίκτης στις συσκευές ανάγνωσης, ενώ στην Αμερική υπάρχει και το Amazon Kindle το οποίο σημειώνει πολύ καλές πωλήσεις.
Η αγωνία μου ήταν να το δω από κοντά και να δω αν όντως είναι τόσο ευανάγνωστο όσο λένε. Στην πορεία είχα δοκιμάσει την ανάγνωση απ' την οθόνη του υπολογιστή μέχρι και απ' το απλό Nokia κινητό μου. Τo αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, κυρίως για την ανάγνωση βιβλίων. Η λαμπρότητα της οθόνης είναι κουραστική και σε χώρο με δυνατό φωτισμό η ανάγνωση είναι αδύνατη.
Το βρήκα στο πρώτο περίπτερο της έκθεσης. Μικρό, ελαφρύ, πλαστικό και μέσα σε μια δερμάτινη θήκη. Το ζητάω για να το δοκιμάσω και μένω άφωνος. Ήταν σαν να έβλεπα μια
κανονική σελίδα βιβλίου μπροστά μου. Κανένα απολύτως πρόβλημα, υψηλή καθαρότητα στις γραμματοσειρές και καθόλου αντανακλάσεις. Πατάω να αλλάξω μερικές σελίδες και συνεχίζω να μην το πιστεύω ότι είναι τόσο κοντά στο αυθεντικό βιβλίο. Το μόνο που έλειπε είναι ο ήχος της σελίδα που γυρνάει και η δυνατότητα να τσαλακώσεις την άκρη της σελίδας που σταμάτησες να διαβάζεις (λεπτομέρειες). Μαζεύω ήδη λεφτά για την απόκτηση του.
Τον τελευταίο καιρό βλέπω πάρα πολλά άρθρα για το Bebook σε έντυπα. Ίσως επειδή το έχω στο μυαλό μου και λειτουργεί η επιλεκτική προσοχή, ή γιατί ο εισαγωγέας του αποφάσισε να το προωθήσει όσο το δυνατόν καλύτερα... δεν έχει σημασία. Όλα όμως τα άρθρα συνοδεύονται απ' το ανούσια και φετιχιστικό σχόλιο "το τέλος των βιβλίων πλησιάζει..." ή κάποια παραλλαγή του. Όλο και κάποιος συγγραφέας, εκδότης, "διανοούμενος" θα πει την άποψη του και θα απάντηση στην πεζή ερώτηση... "πιστεύετε ότι αυτό θα σημάνει το τέλος των βιβλίων;"
Μου έρχονται μνήμες απ' την εποχή του cd, του dvd και του mp3, αλλά και από διάφορα που έχω διαβάσει όπως για το πως η φωτογραφία θα σήμαινε το τέλος της ζωγραφικής, ή ότι το γραμμόφωνο θα είναι το τέλος των συναυλιών. Σκέφτομαι αν είμαστε όντως τόσο εξαρτημένοι απ' τα αντανακλαστικά μας που πάντα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την έλευση κάτι καινούριου σαν την καταστροφή κάτι παλιού.
"Μα δεν μυρίζει χαρτί", "αν δεν έχεις την αίσθηση του χαρτιού στα χέρια σου δεν είναι βιβλίο". Φράσεις εντελώς ανούσιες.
Πόσες φορές έχουμε στα αλήθεια έρθει σε επαφή με μια ωραία έκδοση βιβλίου, με καλό και βαρύ χαρτί, δέσιμο, εξώφυλλο και σελίδες με ωραία τυπογραφικά στοιχεία που συντελούν το ίδιο το βιβλίο να είναι τέχνη, ανεξάρτητα απ' το περιεχόμενο του. Όσοι έχουν έρθει σε επαφή με τέτοιου είδους βιβλία, γνωρίζουν ότι είναι πρόκληση στης αισθήσεις. Η μυρωδιά του, η αφή του... όλες οι αισθήσεις λειτουργούν απ' την στιγμή που το ανοίγεις. Κάθε αναγνώστης του επικοινωνεί με τους προηγούμενους και αφήνει κάτι για τους επόμενους (αυτό και αν είναι φετιχιστικό σχόλιο ενός στερημένου βιβλιόφιλου).
Τώρα υπάρχουν μόνο φτηνές εκδόσεις με χλωριωμένο χαρτί, δέσιμο με κόλλα, τυλιγμένες με ένα γραφιστικά αδιάφορο εξώφυλλό. Ανοίγεις το βιβλίο και αντί για την γλυκιά μυρωδιά του ξύλου σε χτυπάει η μπόχα του λευκαντικού. Το δέσιμο εύχεσαι να κρατήσει μέχρι να το τελειώσεις. Αυτή είναι η αίσθηση του βιβλίου;Αυτό είναι που θα μου λείψει; Σας το χαρίζω.
Ούτε οι ηλεκτρονικές συσκευές θα εξάψουν τις αισθήσεις μας. Ο σκοπός τους είναι να μας φέρουν σε επαφή με ένα νέο τρόπο ανάγνωσης. Το βιβλίο χωρίς την τέχνη της τυπογραφίας και αποκλειστικά ώς περιεχόμενο. Το βιβλίο σαν data.
Μπορούμε να έχουμε πολλά βιβλία μαζί μας, να διαβάζουμε οπουδήποτε και να τα προμηθευόμαστε φθηνότερα και αμέσως. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις μπορούμε να βρούμε βιβλία εξαντλημένα, που ο εκδότης τους δεν τα ξαναεκδίδει. Μέσα σε μια συσκευή με το μέγεθος και το βάρος ενός βιβλίου χωράει μια βιβλιοθήκη. Η εναλλαγή μεταξύ των βιβλίων θα είναι αυτόματη και η μεταφορά τους απλή. Θα μπορούσε στις συζητήσεις να γίνεται άμεση αναφορά στο ίδιο το βιβλίο. Σκεφτείτε να έχουμε μαζί μας όλα τα βιβλία του αγαπημένου μας συγγραφέα, ή τα αγαπημένα μας ποιήματα;
Αν θα επικρατήσει θα το δείξει ο χρόνος. Άλλωστε μαζί με το cd και το dvd βγήκαν και άλλες μέθοδοι ψηφιακής αποθήκευσης, όμως μόνο οι δύο επικράτησαν. Πληρούσαν κάποια κριτήρια, κυρίως οικονομικά και ευκολίας, που δεν τα είχαν οι αντίπαλοι τους. Φυσικά κινηματογράφοι και συναυλίες υπάρχουν ακόμη, και δεν ήρθε το τέλος τους όπως έλεγαν οι "προφήτες".
Γιατί λοιπόν να αντιμετωπίζουμε το καινούριο, το διαφορετικό, με την καταστροφολογία σαν πρώτη σκέψη; Εμείς είμαστε τελικά οι κριτές για το αν κάτι αξίζει ή όχι. Αν μας βολεύει θα επικρατήσει, γιατί θα μας γίνει αναγκαίο. Αν όχι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο.
Εντάξει θα πείτε, άλλο ένα χαζό gadget. Όχι ακριβώς. Είναι σημαντικό.
Γνωρίζω ότι υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό. Στην Ευρώπη είναι ο βασικός παίκτης στις συσκευές ανάγνωσης, ενώ στην Αμερική υπάρχει και το Amazon Kindle το οποίο σημειώνει πολύ καλές πωλήσεις.
Η αγωνία μου ήταν να το δω από κοντά και να δω αν όντως είναι τόσο ευανάγνωστο όσο λένε. Στην πορεία είχα δοκιμάσει την ανάγνωση απ' την οθόνη του υπολογιστή μέχρι και απ' το απλό Nokia κινητό μου. Τo αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό, κυρίως για την ανάγνωση βιβλίων. Η λαμπρότητα της οθόνης είναι κουραστική και σε χώρο με δυνατό φωτισμό η ανάγνωση είναι αδύνατη.
Το βρήκα στο πρώτο περίπτερο της έκθεσης. Μικρό, ελαφρύ, πλαστικό και μέσα σε μια δερμάτινη θήκη. Το ζητάω για να το δοκιμάσω και μένω άφωνος. Ήταν σαν να έβλεπα μια
κανονική σελίδα βιβλίου μπροστά μου. Κανένα απολύτως πρόβλημα, υψηλή καθαρότητα στις γραμματοσειρές και καθόλου αντανακλάσεις. Πατάω να αλλάξω μερικές σελίδες και συνεχίζω να μην το πιστεύω ότι είναι τόσο κοντά στο αυθεντικό βιβλίο. Το μόνο που έλειπε είναι ο ήχος της σελίδα που γυρνάει και η δυνατότητα να τσαλακώσεις την άκρη της σελίδας που σταμάτησες να διαβάζεις (λεπτομέρειες). Μαζεύω ήδη λεφτά για την απόκτηση του.
Τον τελευταίο καιρό βλέπω πάρα πολλά άρθρα για το Bebook σε έντυπα. Ίσως επειδή το έχω στο μυαλό μου και λειτουργεί η επιλεκτική προσοχή, ή γιατί ο εισαγωγέας του αποφάσισε να το προωθήσει όσο το δυνατόν καλύτερα... δεν έχει σημασία. Όλα όμως τα άρθρα συνοδεύονται απ' το ανούσια και φετιχιστικό σχόλιο "το τέλος των βιβλίων πλησιάζει..." ή κάποια παραλλαγή του. Όλο και κάποιος συγγραφέας, εκδότης, "διανοούμενος" θα πει την άποψη του και θα απάντηση στην πεζή ερώτηση... "πιστεύετε ότι αυτό θα σημάνει το τέλος των βιβλίων;"
Μου έρχονται μνήμες απ' την εποχή του cd, του dvd και του mp3, αλλά και από διάφορα που έχω διαβάσει όπως για το πως η φωτογραφία θα σήμαινε το τέλος της ζωγραφικής, ή ότι το γραμμόφωνο θα είναι το τέλος των συναυλιών. Σκέφτομαι αν είμαστε όντως τόσο εξαρτημένοι απ' τα αντανακλαστικά μας που πάντα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την έλευση κάτι καινούριου σαν την καταστροφή κάτι παλιού.
"Μα δεν μυρίζει χαρτί", "αν δεν έχεις την αίσθηση του χαρτιού στα χέρια σου δεν είναι βιβλίο". Φράσεις εντελώς ανούσιες.
Πόσες φορές έχουμε στα αλήθεια έρθει σε επαφή με μια ωραία έκδοση βιβλίου, με καλό και βαρύ χαρτί, δέσιμο, εξώφυλλο και σελίδες με ωραία τυπογραφικά στοιχεία που συντελούν το ίδιο το βιβλίο να είναι τέχνη, ανεξάρτητα απ' το περιεχόμενο του. Όσοι έχουν έρθει σε επαφή με τέτοιου είδους βιβλία, γνωρίζουν ότι είναι πρόκληση στης αισθήσεις. Η μυρωδιά του, η αφή του... όλες οι αισθήσεις λειτουργούν απ' την στιγμή που το ανοίγεις. Κάθε αναγνώστης του επικοινωνεί με τους προηγούμενους και αφήνει κάτι για τους επόμενους (αυτό και αν είναι φετιχιστικό σχόλιο ενός στερημένου βιβλιόφιλου).
Τώρα υπάρχουν μόνο φτηνές εκδόσεις με χλωριωμένο χαρτί, δέσιμο με κόλλα, τυλιγμένες με ένα γραφιστικά αδιάφορο εξώφυλλό. Ανοίγεις το βιβλίο και αντί για την γλυκιά μυρωδιά του ξύλου σε χτυπάει η μπόχα του λευκαντικού. Το δέσιμο εύχεσαι να κρατήσει μέχρι να το τελειώσεις. Αυτή είναι η αίσθηση του βιβλίου;Αυτό είναι που θα μου λείψει; Σας το χαρίζω.
Ούτε οι ηλεκτρονικές συσκευές θα εξάψουν τις αισθήσεις μας. Ο σκοπός τους είναι να μας φέρουν σε επαφή με ένα νέο τρόπο ανάγνωσης. Το βιβλίο χωρίς την τέχνη της τυπογραφίας και αποκλειστικά ώς περιεχόμενο. Το βιβλίο σαν data.
Μπορούμε να έχουμε πολλά βιβλία μαζί μας, να διαβάζουμε οπουδήποτε και να τα προμηθευόμαστε φθηνότερα και αμέσως. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις μπορούμε να βρούμε βιβλία εξαντλημένα, που ο εκδότης τους δεν τα ξαναεκδίδει. Μέσα σε μια συσκευή με το μέγεθος και το βάρος ενός βιβλίου χωράει μια βιβλιοθήκη. Η εναλλαγή μεταξύ των βιβλίων θα είναι αυτόματη και η μεταφορά τους απλή. Θα μπορούσε στις συζητήσεις να γίνεται άμεση αναφορά στο ίδιο το βιβλίο. Σκεφτείτε να έχουμε μαζί μας όλα τα βιβλία του αγαπημένου μας συγγραφέα, ή τα αγαπημένα μας ποιήματα;
Αν θα επικρατήσει θα το δείξει ο χρόνος. Άλλωστε μαζί με το cd και το dvd βγήκαν και άλλες μέθοδοι ψηφιακής αποθήκευσης, όμως μόνο οι δύο επικράτησαν. Πληρούσαν κάποια κριτήρια, κυρίως οικονομικά και ευκολίας, που δεν τα είχαν οι αντίπαλοι τους. Φυσικά κινηματογράφοι και συναυλίες υπάρχουν ακόμη, και δεν ήρθε το τέλος τους όπως έλεγαν οι "προφήτες".
Γιατί λοιπόν να αντιμετωπίζουμε το καινούριο, το διαφορετικό, με την καταστροφολογία σαν πρώτη σκέψη; Εμείς είμαστε τελικά οι κριτές για το αν κάτι αξίζει ή όχι. Αν μας βολεύει θα επικρατήσει, γιατί θα μας γίνει αναγκαίο. Αν όχι θα το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο.
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
To φαινόμενο Susan Boyle (και άλλα σημάδια των καιρών...)
Έμαθα πριν από μερικές μέρες για την Susan Boyle. Μια γυναίκα που μένει μόνη της σε ένα χωριό της Αγγλίας, με μεράκι στο τραγούδι, που δεν έχει κάνει τίποτα σημαντικό στην ζωή της (δικά της λεγόμενα) και μέχρι τώρα γυρνούσε από γλέντι σε γλέντι και τραγουδούσε.
Τώρα όμως, που υπάρχει το Britain Got Talent, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, να δει αν μπορεί και αυτή να έχει τα 15 λεπτά (ίσως και κάποιο άλλο πολλαπλάσιο τους) δόξας της. Την συνέχεια την βλέπετε παρακάτω:
http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY
Το σημαντικό είναι να δείτε τα views (πάνω από 50000000 ως τώρα) και τα σχόλια των ανθρώπων. Οι περισσότεροι γράφουν πως έχει μια εξαιρετική φωνή, τους άγγιξε η ιστορία της, η ζωή της, και όσοι είναι "ευαίσθητοι συναισθηματικά", συγκινήθηκαν, είδαν το βίντεο 50+ φορές.
Η Susan μετά απ' αυτό έγινε μέσα σε 4 εβδομάδες παγκόσμια προσωπικότητα. Την κάλεσε η Oprah στο σόου της, την κάλεσε ο Larry King και περιμένει ακρόαση απ' τον πάπα της Ρώμης (το τελευταίο είναι δικό μου :)
Αναρωτιέμαι;
Τι ήταν αυτό που αισθάνθηκαν όλοι και εγώ όχι; Μήπως έχω γίνει ψυχρός, κυνικός άνθρωπος χωρίς συναισθήματα; Να ανοίξω και εγώ την "καρδιά μου" σε τέτοιες συναισθηματικές εμπειρίες;
Όταν ξεκίνησε η παρουσίαση της, παίζει μια ελαφρώς κωμική μουσική, σαν καρτούν. Την δείχνει να τρώει ένα χάμπουργκερ κάποια στιγμή και αυτόματα σχεδόν πας να πεις "αμάν... καινούριο σούργελο....".
Το ίδιο κάνουν και οι παρουσιαστές της εκπομπής που βλέπουν μια μετριότατη παρουσία που εμφανίζεται πάνω στην σκηνή και φαίνεται στα μούτρα τους το "ωχ τι θα δούμε πάλι". Το πλήθος γελάει.
Και ξαφνικά αρχίζει να τραγουδάει.
Οι χλευασμοί μετατράπηκαν, σχεδόν αυτόματα σε δάκρυα. Όλοι συγκινήθηκαν, σηκώθηκαν να την χειροκροτήσουν, να αντικρίσουν καλύτερα τον νέο τους Μεσσία. Τον άνθρωπο που έστω και για μερικά λεπτά τους βγάζει από την μιζέρια της ζωής τους και τους χαρίζει κάτι όμορφο. Μια ιδέα, λίγη αγάπη και την ελπίδα ότι τελικά υπάρχει ευκαιρία για όλους και όλοι μπορούν αν θέλουν να πετύχουν, αρκεί να "το θέλουν" με "την καρδιά τους".
Η Susan Boyle μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, έγινε η ενσάρκωση του "the Secret" και των ρύσεων του Coehlo, πως το σύμπαν είναι ευγενικό μαζί σου. Αρκεί να το θες πραγματικά....
Η λέξη κλειδί είναι το αυτόματα. Στον καιρό του Internet, γελάμε γρήγορα, κλαίμε γρήγορα. Εν ριπή οφθαλμού, αποκτάμε φίλους, εχθρούς, ανθρώπους να ταυτιστούμε και να μισήσουμε. Χαρακτηρίζουμε γρήγορα τους ανθρώπους, και γρήγορα αλλάζουμε τους χαρακτηρισμούς μας στον ακριβώς αντίθετο.
Βλέποντας το σόου, θυμήθηκα τα canned laughters, από τις σειρές του 50 και του 60, τότε που πάνω απ' το κοινό της σειράς υπήρχε μια επιγραφή που έλεγε "Laugh" και όταν αναβόσβηνε, σαν τα κουτάβια του Παβλώφ, όλοι γελούσαν. Αν πάλι δεν γελούσαν δυνατά υπήρχε και η μηχανική υποστήριξη από γέλια. Βλέπωντας εσύ την σειρά στο σπίτι συνήθως γελούσες μαζί με το άκουσμα των γέλιων.
Τρόμαξα γιατί κατάλαβα πως η γκάμα των canned συναισθημάτων αυξήθηκε. Τώρα υπάρχει και συσκευασμένος χλευασμός, λύπη, δάκρυα, συγκίνηση, ταύτιση και το χειρότερο απ' όλα αγάπη. Το πλήθος απόλυτα ελεγχόμενο απ' τους παρουσιαστές και την παραγωγή αντιδρούσε. Ακόμα χειρότερα. Οι περισσότεροι που έβλεπαν το βίντεο αντιδρούσαν. Όλα ήταν έτοιμα και σερβιρισμένα στο πιάτο. Το μόνο που έμενε είναι απλά να τσιμπολογήσεις λιγάκι. Μετά απλά συνέχιζες από αδράνεια.
Δεν έχω κάποιο αρνητικό συναίσθημα απέναντι στην Susan. Δεν την ξέρω να πώ την αλήθεια. Κανείς μας δεν την ξέρει. Όποιος πιστεύει πως γνωρίζει ένα άνθρωπο μετά από μια δίλεπτη παρουσίαση, μετά από μερικά άρθρα στην wikipedia, την Oprah και τον Larry, τότε μπερδεύει την περσόνα με τον άνθρωπο. Αν ταυτίζεται άμεσα με μια εικόνα και προβάλει πάνω της όλες του τις προσδοκίες και τα όνειρα, βρίσκει στήριγμα σ' αυτά τότε χάνει το νόημα του να έχει όνειρα και προσδοκίες (αν υπάρχει τελικά....). Δεν γνωρίζω την Susan. Δεν ξέρω αν θέλω να την γνωρίσω. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Δυστυχώς, ή ευτυχώς είμαι κυνικός ή στωικός (μάλλον και τα δύο). Μου αρέσει να μην αντιδρώ και να σκέφτομαι. Προτιμώ τα συναισθήματα που θα αναπτυχθούν και θα ωριμάσουν μέσα μου για να τα εκφράσω, και όχι την έτοιμη κονσερβοποιημένη σούπα που θα μου σερβίρουν σε 45 λεπτά ενός σώου. Πιστεύω πως η πιο ειλικρινή αντίδραση του κοινού ήταν όταν την είδε και γέλασε... Με τρόμαξε το πόσο γρήγορα άρχισε να δακρύζει.
Υπάρχει χώρος για στωικούς στην εποχή μας; Μήπως έχουμε παραδώσει το πνεύμα μας, και καταναλώνουμε μόνο "προϊόντα" και παράγωγα. Φοβάμαι να αρχίσω να το σκέφτομαι....
ΥΣ: 'Αραγε θα την θυμάται κανείς μετά από 2 χρόνια. Θυμάται μήπως κανείς την Αμαλία....
Τώρα όμως, που υπάρχει το Britain Got Talent, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό, να δει αν μπορεί και αυτή να έχει τα 15 λεπτά (ίσως και κάποιο άλλο πολλαπλάσιο τους) δόξας της. Την συνέχεια την βλέπετε παρακάτω:
http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY
Το σημαντικό είναι να δείτε τα views (πάνω από 50000000 ως τώρα) και τα σχόλια των ανθρώπων. Οι περισσότεροι γράφουν πως έχει μια εξαιρετική φωνή, τους άγγιξε η ιστορία της, η ζωή της, και όσοι είναι "ευαίσθητοι συναισθηματικά", συγκινήθηκαν, είδαν το βίντεο 50+ φορές.
Η Susan μετά απ' αυτό έγινε μέσα σε 4 εβδομάδες παγκόσμια προσωπικότητα. Την κάλεσε η Oprah στο σόου της, την κάλεσε ο Larry King και περιμένει ακρόαση απ' τον πάπα της Ρώμης (το τελευταίο είναι δικό μου :)
Αναρωτιέμαι;
Τι ήταν αυτό που αισθάνθηκαν όλοι και εγώ όχι; Μήπως έχω γίνει ψυχρός, κυνικός άνθρωπος χωρίς συναισθήματα; Να ανοίξω και εγώ την "καρδιά μου" σε τέτοιες συναισθηματικές εμπειρίες;
Όταν ξεκίνησε η παρουσίαση της, παίζει μια ελαφρώς κωμική μουσική, σαν καρτούν. Την δείχνει να τρώει ένα χάμπουργκερ κάποια στιγμή και αυτόματα σχεδόν πας να πεις "αμάν... καινούριο σούργελο....".
Το ίδιο κάνουν και οι παρουσιαστές της εκπομπής που βλέπουν μια μετριότατη παρουσία που εμφανίζεται πάνω στην σκηνή και φαίνεται στα μούτρα τους το "ωχ τι θα δούμε πάλι". Το πλήθος γελάει.
Και ξαφνικά αρχίζει να τραγουδάει.
Οι χλευασμοί μετατράπηκαν, σχεδόν αυτόματα σε δάκρυα. Όλοι συγκινήθηκαν, σηκώθηκαν να την χειροκροτήσουν, να αντικρίσουν καλύτερα τον νέο τους Μεσσία. Τον άνθρωπο που έστω και για μερικά λεπτά τους βγάζει από την μιζέρια της ζωής τους και τους χαρίζει κάτι όμορφο. Μια ιδέα, λίγη αγάπη και την ελπίδα ότι τελικά υπάρχει ευκαιρία για όλους και όλοι μπορούν αν θέλουν να πετύχουν, αρκεί να "το θέλουν" με "την καρδιά τους".
Η Susan Boyle μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, έγινε η ενσάρκωση του "the Secret" και των ρύσεων του Coehlo, πως το σύμπαν είναι ευγενικό μαζί σου. Αρκεί να το θες πραγματικά....
Η λέξη κλειδί είναι το αυτόματα. Στον καιρό του Internet, γελάμε γρήγορα, κλαίμε γρήγορα. Εν ριπή οφθαλμού, αποκτάμε φίλους, εχθρούς, ανθρώπους να ταυτιστούμε και να μισήσουμε. Χαρακτηρίζουμε γρήγορα τους ανθρώπους, και γρήγορα αλλάζουμε τους χαρακτηρισμούς μας στον ακριβώς αντίθετο.
Βλέποντας το σόου, θυμήθηκα τα canned laughters, από τις σειρές του 50 και του 60, τότε που πάνω απ' το κοινό της σειράς υπήρχε μια επιγραφή που έλεγε "Laugh" και όταν αναβόσβηνε, σαν τα κουτάβια του Παβλώφ, όλοι γελούσαν. Αν πάλι δεν γελούσαν δυνατά υπήρχε και η μηχανική υποστήριξη από γέλια. Βλέπωντας εσύ την σειρά στο σπίτι συνήθως γελούσες μαζί με το άκουσμα των γέλιων.
Τρόμαξα γιατί κατάλαβα πως η γκάμα των canned συναισθημάτων αυξήθηκε. Τώρα υπάρχει και συσκευασμένος χλευασμός, λύπη, δάκρυα, συγκίνηση, ταύτιση και το χειρότερο απ' όλα αγάπη. Το πλήθος απόλυτα ελεγχόμενο απ' τους παρουσιαστές και την παραγωγή αντιδρούσε. Ακόμα χειρότερα. Οι περισσότεροι που έβλεπαν το βίντεο αντιδρούσαν. Όλα ήταν έτοιμα και σερβιρισμένα στο πιάτο. Το μόνο που έμενε είναι απλά να τσιμπολογήσεις λιγάκι. Μετά απλά συνέχιζες από αδράνεια.
Δεν έχω κάποιο αρνητικό συναίσθημα απέναντι στην Susan. Δεν την ξέρω να πώ την αλήθεια. Κανείς μας δεν την ξέρει. Όποιος πιστεύει πως γνωρίζει ένα άνθρωπο μετά από μια δίλεπτη παρουσίαση, μετά από μερικά άρθρα στην wikipedia, την Oprah και τον Larry, τότε μπερδεύει την περσόνα με τον άνθρωπο. Αν ταυτίζεται άμεσα με μια εικόνα και προβάλει πάνω της όλες του τις προσδοκίες και τα όνειρα, βρίσκει στήριγμα σ' αυτά τότε χάνει το νόημα του να έχει όνειρα και προσδοκίες (αν υπάρχει τελικά....). Δεν γνωρίζω την Susan. Δεν ξέρω αν θέλω να την γνωρίσω. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Δυστυχώς, ή ευτυχώς είμαι κυνικός ή στωικός (μάλλον και τα δύο). Μου αρέσει να μην αντιδρώ και να σκέφτομαι. Προτιμώ τα συναισθήματα που θα αναπτυχθούν και θα ωριμάσουν μέσα μου για να τα εκφράσω, και όχι την έτοιμη κονσερβοποιημένη σούπα που θα μου σερβίρουν σε 45 λεπτά ενός σώου. Πιστεύω πως η πιο ειλικρινή αντίδραση του κοινού ήταν όταν την είδε και γέλασε... Με τρόμαξε το πόσο γρήγορα άρχισε να δακρύζει.
Υπάρχει χώρος για στωικούς στην εποχή μας; Μήπως έχουμε παραδώσει το πνεύμα μας, και καταναλώνουμε μόνο "προϊόντα" και παράγωγα. Φοβάμαι να αρχίσω να το σκέφτομαι....
ΥΣ: 'Αραγε θα την θυμάται κανείς μετά από 2 χρόνια. Θυμάται μήπως κανείς την Αμαλία....
Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009
Πορεία Διαμαρτυρίας
Όλοι μαζί στην πορεία διαμαρτυρίας που θα γίνει στις <ώρα> στο <μέρος> για να διαμαρτυρηθούμε για την άδικη επίθεση στον αστυνομικό Διαμαντή Ματζούνη.
Ας σταματήσουμε να έχουμε επιτέλους δύο μέτρα και δύο σταθμά για όλα.
ΥΣ: Αν γίνει καμιά τέτοια διαμαρτυρία σφυρίξτε μου...
- Όχι στο κράτος των ανεγκέφαλων.
- Όχι στο κράτος των Εξαρχείων.
- Όχι στους φασίστες - τρομοκράτες ("δήθεν αριστερό - αναρχικούς με τα λεφτά του μπαμπά και χορηγίες από το κράτος" )
- Όχι σε κάθε μορφή βίας.
Ας σταματήσουμε να έχουμε επιτέλους δύο μέτρα και δύο σταθμά για όλα.
ΥΣ: Αν γίνει καμιά τέτοια διαμαρτυρία σφυρίξτε μου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
