Καθηγητές - Εργάτες - Αναρχικοί

Έχω περίπου δύο βδομάδες που έπιασα δουλεία σε ένα "ιδιαίτερο" φροντιστήριο. Αυτοαποκαλείται ηλεκτρονικό φροντιστήριο γιατί στηρίζεται στην διδασκαλία μέσω cd-rom.
Η δουλειά μου είναι να ηχογραφώ τα μαθήματα και συγχρόνως θα διορθώνω των κυκεώνα λαθών απ' τα γραπτά που στέλνουν οι εξωτερικοί συνεργάτες. Θα την κάνω για 2 μήνες, αν αντέξω και μετά θα επιστρέψω στις υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού
Κάτι όμως δεν πάει καλά στην όλη κατάσταση. Δεν αισθάνομαι καθηγητής, αλλά εργάτης σε εργοστάσιο (χωρίς παρεξήγηση). Ενώ η αγγελία έγραφε ότι ζητούνται καθηγητές φυσικής μαθηματικών και χημεία για εργασία ενώ στην ουσία ζητούνται επαγγελματίες εκφωνητές.
Η δουλειά γίνεται κάτω από περιβάλλον πίεσης και εκνευρισμού. Συνέχεια παράπονα για το πόσο γρήγορα προχωράει η εργασία, για το πόση ώρα έκανες διάλειμμα και διάφορα άλλα τραγελαφικά.
Δεν λέω πως δεν έχω κάποιο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση γιατί και εγώ τους προκαλώ, καθυστερώντας μερικά λεπτάκια, κάνοντας κανε διαλειμματάκι παραπάνω κλπ. Είναι να μην μ' εκνευρίσεις >:-)
Όμως εν τέλει, είμαστε καθηγητές και άνθρωποι, όχι μηχανές.
Πιστεύω πως δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος εργασίας. Σαν "καθηγητές" υποτίθεται πως εμείς θα κρίνουμε πότε θα είναι έτοιμα τα κείμενα, με υπευθυνότητα και συνέπεια και όχι οι πωλητές. Το περίεργο είναι πως όταν το εξηγώ, οι περισσότεροι "συνάδελφοι" διαφωνούν μαζί μου. Η κλασική και αρκετά αναμενόμενη απάντηση είναι: "Έτσι δουλεύει το σύστημα. Εσύ θα προσαρμοστείς σ' αυτό όχι αυτό σε 'σένα".
Το θέμα είναι πως ξέρω πως έχουν δίκαιο. Δεν θα αλλάξω το σύστημα. Απλά δεν θα το υπηρετήσω. Θα κάνω την δουλεία μου με τον ρυθμό μου και θα φύγω. Αν το καθυστερήσω αρκετά ίσως και να το αλλάξω.
Καλή είναι η δουλειά και αναγκαία αλλά να γίνεται αξιοπρεπώς και όχι δουλοπρεπώς.

Jan Garbarek στην Θεσσαλονίκη (μετά την συναυλία)

Κάθε καλοκαίρι αποφασίζω ότι θα δω μια καλή (με την κυριολεκτική έννοια) συναυλία, όσο και αν μου κοστίσει. Φέτος, ο κλήρος έπεσε στο Jan Garbarek Group. Για την διευκόλυνση της ανάγνωσης χωρίζω το άρθρο αυτό, 2 μέρη.

Μέρος 1: Η Γκρίνια
Νομίζω ότι στο τέλος θα μου βγει το όνομα αλλά πείτε αν έχω δίκιο ή όχι.

Αυτή είναι μια φωτογραφία του θεάτρου γης 20 λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία. Όταν ξεκίνησε απλά γέμισαν τα πλαϊνά διαζώματα. Σύνολο περίπου 500 άτομα. Σίγουρα αρκετοί βρέθηκαν τυχαία στο θέατρο.

Δηλαδή μόνο τόσοι είμαστε που μας αρέσει η καλή μουσική;


Μέρος 2: Η Μουσική

Γύρω στις 9:50 ανεβαίνει στην σκηνή ο διοργανωτής της συναυλίας. Μας συστήνεται και αρχίζει ένα προσωπικό απολογισμό για την ζωή του στην Γερμανία σαν μετανάστης. Ευτυχώς ήταν αρκετά σύντομος. Στην συνέχεια μας ανακοινώνει ότι ο Weber (μπάσο) δεν θα είναι μαζί μας απόψε, γιατί έχει πάθει εγκεφαλικό και νοσηλεύεται στην Γερμανία. Αντικαταστάτης του θα είναι ο Βραζιλιάνικης καταγωγής Yuri Daniel.


Σε μερικά λεπτά ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή οι Garbarek, Daniel, Katche και Bruninghaus.

Η μαγεία ξεκινάει.

Κράτησε για περίπου 2 ώρες παρακάτι. Μια μίξη από μπαλάντες, σιγανά κομμάτια. Πάνω που χαλαρώναμε έρχονταν ένας μουσικός δυναμίτης από σόλο και αυτοσχεδιασμούς, ένα χαστούκι που σε ζάλιζε και δεν μπορούσες να σταματήσεις να χτυπάς με τα πόδια σου τον ρυθμό.

Ήδη από το δεύτερο κομμάτι τους μας έδειξαν τις διαθέσεις που είχαν για τη βραδιά.

Η συναυλία είχε την εξής μορφή: Έπαιζαν όλοι μαζί κάποια κομμάτια, σταματούσαν οι τρεις, και έκανε ένα σόλο, ο τέταρτος. Η σειρά με την οποία έπαιξαν ήταν: Πρώτος ο Daniel στο μπάσο, μετά ο Bruninghaus με ένα εκπληκτικό σόλο στο πιάνο, όπου εναλλάσσονταν συνέχεια γρήγοροι και αργοί ρυθμοί.

Τελευταίος έκανε σόλο ο Katche στα drums. Ό άνθρωπος απογειώθηκε και μαζί του και εμείς. Εξέπεμπε τόση ενέργεια που ήταν αδύνατον να σταματήσεις να τον χαζεύεις. Τα χέρια του χάνονταν σε ασύγχρονους ρυθμούς που εναλλάσσονταν με κλασικά διαστήματα, με φοβερή ταχύτητα. Το κοινό δεν σταμάτησε να χειροκροτεί όση ώρα έπαιζε. Λίγο πριν τελειώσει, βγήκε στην σκηνή και ο Garbarek με ένα είδος φλάουτου και τον συνόδεψε. Έπαιξαν άλλα τρία κομμάτια, ένα κομμάτι ακόμα στο encore, μας ευχαρίστησαν και έφυγαν. Έτσι απλά και σοβαρά.


Σε ολόκληρη την συναυλία έβλεπες τέσσερις καλλιτέχνες να ζουν και να χαίρονται αυτό που κάνουν, ίσως και περισσότερο από εμάς. Συνομιλούσαν με τα όργανα τους, σε ένα διάλογο που απολαμβάνεις και κερδίζεις απ' αυτόν.

Δυστυχώς τελείωσε και αυτό.

Αισθάνομαι γεμάτος για φέτος το καλοκαίρι.

Για να δούμε ποια θα είναι η επόμενη συναυλία.

Αμαλία Καλυβίνου μετά 1 μήνα.

Δεν έχω γράψει κάτι για λίγο καιρό. Ο λόγος είναι ότι είχα πολύ διάβασμα για το μεταπτυχιακό αλλά και για ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε. Το blog της Αμαλίας Καλυβίνου.

Όντας νέος στον χώρο των ελληνικών blogs δεν ήξερα για την Αμαλία. Δεν είχα διαβάσει τα ποστ της τον καιρό που τα έγραφε. Το όνομα της όμως, δεξιά και αριστερά άρχισε να προκύπτει. Λίγο το άρθρο του Νίκου Δήμου, λίγο το γράμμα του πιτσιρίκου λίγο σε κάτι κυριακάτικα περιοδικά, συνάντησα την περίπτωση της κοπέλας.

Μετά από όλο αυτό το διάβασμα των post και τις ίδιας αλλά και πολλών άλλων μου μένει μια περίεργη αίσθηση για την κατάσταση και το πως θα εξελιχθεί.

Ξαφνικά η κοινότητα σύσσωμη ξύπνησε. Απέκτησε ζωή και είχε κάτι που συνέβαινε μέσα της για να γράψει. Τα αισθήματα μικτά. Οργή για τους γιατρούς, αγάπη για την Αμαλία, επινίκιες ανακοινώσεις και διθύραμβοι ("ακουστήκαμε και έχουμε δύναμη"), ρομαντισμός.
Σε απλά μαθηματικά όμως. Τι έγινε τελικά και τι πρέπει να μείνει;

Τι έγινε

Ακόμα μια νέα κοπέλα δυστυχώς δεν τα κατάφερε και μας αποχαιρέτησε. Άφησε όμως, μια κληρονομιά κειμένων, που ας ελπίσουμε δεν θα περάσουν στα αζήτητα του blogspot.

Έχουμε πλέον, μια σοβαρή, γραπτή απόδειξη ότι αρκετοί γιατροί είναι "αλμπάνηδες". Θεωρούν τον εαυτό τους δημόσιο υπάλληλο και ξεχνούν ότι παίζουν με την ζωή κάποιον.

Δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Η κοινότητα αντέδρασε και έγραψε. Έγραψε με αγάπη, ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως όλα αυτά ξεθυμαίνουν. Πολλοί θα την ξεχάσουν. Ελάχιστοι θα κρατήσουν τα τελευταία της λόγια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..." και στην ανάγκη τους θα δώσουν φακελάκι.

Δυστυχώς είναι φυσιολογικό.

Τι πρέπει να μείνει

Πρέπει να μείνει ότι μια κοπέλα υπέφερε αδικαιολόγητα. Για να ακουστεί η φωνή της δεν ξευτιλίστηκε στα πρωινάδικα αλλά έγραψε με την ψυχή της. Κάποιοι το διάβασαν και διαδόθηκε.

Πρέπει να μείνει ότι ήταν η πρωτοπόρος.

Πρέπει να μείνει ότι κάποιοι που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Εμείς μπορούμε απλά να προσέχουμε γι' αυτούς και να ευχόμαστε να μην πέσουμε στα χέρια τους.

Πρέπει να μείνει ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε. Γιατί η κλίκα και το σύστημα ανακύκλωσε την περίπτωση της και την καταχώρησε στο αρχείο.

Πρέπει να μείνει ότι δεν ξεχνάμε, ότι έχουμε ένα βήμα και ότι μπορούμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα ώστε να ακουστεί το μήνυμα μας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Πρέπει να διαδόσουμε το μύνημα της, σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Να μάθουν ότι η γενιά του Internet και των 700€ προβληματίζεται και υποφέρει, ζει και συμπάσχει δεν είναι αποχαυνωμένη μπροστά απ' την οθόνη.

Πρέπει να αποκτήσει όγκο η ύπαρξη μας ώστε να υπολογίζεται.

Πρέπει να θυμόμαστε

ΥΣ:

Σε ευχαριστούμε Αμαλία γιατί ήσουν ειλικρινής και συνεπής.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας έδειξε πως μπορείς να διαμαρτυρηθείς χωρίς να ξευτιλίζεσαι.

Σε ευχαριστούμε γιατί μας συγκίνησες και κατέστρεψες την ησυχία μας.

Δυστυχώς δεν είσαι μόνη και πολλοί δεν θα ακουστούν.

Ας αρχίσουν όμως, να φωνάζουν περισσότεροι.