Ο κος Μιχάλης....και τα ζώα

Ερχόταν κάθε απόγευμα, περίπου την ίδια ώρα. Γύρω στις 6.
Το όνομα του... ας πούμε Μιχάλης. Όχι ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Γύρω στα 60, ήρεμη φιγούρα, ευγενικός, αθόρυβος σαν παρατηρητής που βλέπει την ζωή να περνά από μπροστά του και να μην επεμβαίνει. Ίσως να έχασε την διάθεση του να επέμβει.
Κάθε μέρα έπαιρνε το ποτό του, "Ένα μπουκαλάκι νερό παρακαλώ" και κάπνιζε τρία-τέσσερα τσιγάρα. Στο τέλος με έναν σχεδόν αυτιστικό τρόπο, τακτοποιούσε τις γόπες του στο τασάκι, σε σχήματα που μόνο αυτός έβλεπε.
Σπάνια μιλούσε. Καμιά φορά μας έλεγε και κάποια ιστορία. Μάθαμε λοιπόν πως είναι μόνος του. Εντελώς μόνος, όχι επειδή το επέλεξε αλλά γιατί κάποιος άλλος με την "σοφία" του επέλεξε την ζωή του. Τα παιδιά του σκοτώθηκαν πριν περίπου ένα χρόνο. Αυτοκινητιστικό. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε μη μπορώντας να αντέξει τον πόνο, από χρέος στην καλοσύνη του παντοδύναμου και του παντεπόπτη. Ο ίδιος σέρνονταν στην ζωή του, προσπαθώντας να βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο. Βλέποντας τους ανθρώπους ξεχνούσε.... ένιωθε μια σταγόνα πιο ζωντανός. Δεν ενοχλούσε ποτέ, απλά ήταν εκεί, δανείζονταν λίγο από την ζωή μας. Όση μπορούσαμε και εμείς να του προσφέρουμε ανάμεσα στα προβλήματα και τις ανάγκες μας μας.
Το αφεντικό όμως μια μέρα είπε να του πουν να μην ξανάρθει. Δεν ταίριαζε ένας 60αρης στην εικόνα του μαγαζιού. Έρχονται και παιδιά εδώ. Σαν κάδρο που είναι πολύ κλασικό για ένα μοντέρνο χώρο. Με δυσκολία ο ένας σερβιτόρος, που του είχε περισσότερο θάρρος, του είπε να έρχεται μόνο το βράδυ αργά μετά τις 12 που δεν έχει μικρούς. Ο Μιχάλης απλά το δέχτηκε. Κάπνισε τα τσιγάρα του, τακτοποίησε τις γόπες του μια τελευταία φορά και έφυγε. Δεν τον ξαναείδαμε.
Μετά από μια εβδομάδα μάθαμε ότι αυτοκτόνησε και αυτός. Έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Ησύχασε ο καημένος.... Μας άφησε όμως κληρονομιά τις τύψεις μας. Δεν το ήθελε. Εμείς επιλέξαμε να τις κουβαλάμε.

Όσο τραγικό και μελό και αν ακούγεται η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή.
Συνέβη σε κατάστημα αλυσίδας ίντερνετ καφέ στην Θεσσαλονίκη. Τον κο Μιχάλη δεν τον γνώρισα πολύ. Ζήτημα να τον είδα μια δυο φορές. Την ιστορία του την έμαθα μετά.
Γράφω γιατί αισθάνομαι βάρος που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αισθάνομαι τύψεις που κάτι τέτοιο θα διαγραφεί από τις μνήμες μας και μπορεί να συμβεί πολλές φορές ακόμα.

Γράφω γιατί σκέφτομαι και εγώ πως θα μπορούσα να κάνω ότι έκανε το αφεντικό του καταστήματος.

Ούτως ή άλλως δεν είμαι περισσότερο άνθρωπος ή λιγότερο ζώο από τους άλλους.