Ώρα για λίγη ποιήση (και ξαράχνιασμα)

Ευχαριστώ την Meniek που με θυμήθηκε αν και εγω έχω καταφέρει να λάμψω δια της απουσίας μου.
Θα συμμετέχω με μια σειρά από χαικού, γραμμένα από τον Γιώργο Σεφέρη, που δημοσιεύτηκαν στο "τετράδιο γυμνασμάτων". Είναι επιλογή, αυτών που με συγκίνησαν περισσότερο κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα.
Εγκυκλοπαιδικά, τα χαικού είναι γιαπωνέζικα ποιήματα μικρά σε μέγεθος, που εξυμνούν την αμεσότητα της ζωής.Αν ένα ποιήμα είναι σαν μια ταινία μικρού μήκους (ή και μεγαλύτερου), το χαικού είναι στιγμιότυπο.
Η φόρμα γραφής είναι 17 συλλαβές, χωρισμένες σε τρεις γραμμές, 5 η πρώτη, 7 η δεύτερη και 5 η τρίτη. Αν και αυτό γίνεται πιο εύκολα στα ιαπωνικά, δεν είναι αδύνατο σε αλλές γλώσσες.
Όπως και κάθε μορφή ιαπωνικής τέχνης έχει βάσεις στον βουδισμό Ζεν γι' αυτό και η λιτότητα σε λέξεις, όχι όμως σε νόημα. Το κάθε ποιήμα μπορεί να αποτελέσει μια στιγμή φώτισης σε αυτό που το διαβάζει.

Ας απολαύσουμε:

Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος.

Στον κάμπο ουτ' ένα
τετράφυλλο τριφύλλι
ποιός φταίει απ' τους τρείς;

Άδειες καρέκλες
τ' αγάλματα γυρίσαν
στ' άλλο μουσείο

Νά 'ναι η φωνή
πεθαμένων φίλων μας
ή φωνογράφος;

Τα δάχτυλά της
στο θαλασσί μαντίλι
κοίτα: κοράλλια

Φόρεσα πάλι
τη φυλλωσιά του δέντρου
κι εσύ βελάζεις.

Νυχτα, ο αγέρας
ο χωρισμός απλώνει
και κυματίζει.

Που να μαζεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου.

Τούτη η κολόνα
έχει μια τρύπα, βλέπεις
την Περσεφόνη;

Γράφεις
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει.